Sister Act

Er zijn van die avonturen waarvan je nooit had gedacht dat je ze zou beleven. Omdat ze zo’n bizarre combinatie van factoren omvatten dat je er in het beste geval een geinige droom aan overhoudt. Zo’n droom waarin je in een rammelauto vol wasmiddel en luiers zit, samen met twee Peruaanse nonnen op weg naar de Makro.  Precies.

Nadat ik me snel over het afbericht van de vrijwilligersorganisatie heb heen gezet – het Universum maakt het straks wel goed met me – besluit ik eerst maar weer eens geld te halen. Automaat leeg, zo vaak ben ik nou ook weer niet geweest. Ik herinner me de automaat in het winkelcentrum 10 minuten verderop. Laat ik daar nou ook stofzuigers tegen het lijf lopen. Top, daar zal Doris blij mee zijn. Bepakt met zakmes en goede zin loop ik naar het tehuis, want ik ga de rolstoelen in elkaar zetten. De hoofdzuster heet me welkom, of ik hulp nodig heb? Ik wijs een van de bewoners aan, wel zo gezellig. Juan Carlos lacht me scheef toe. Terwijl ik de boel monteer, zonder handleiding, pakt hij de  onderdelen uit en verzamelt het verpakkingsmateriaal. Binnen een half uur staan de vijf rolstoelen klaar. Ik ben tenslotte een Stienstra. Dus opper ik de hoofdzuster om samen boodschappen te gaan doen. Jaaaaa! “José, doe die spons weg, we gaan!”, roept ze naar de chauffeur. Vandaag hoeft hij niet rond te rijden met de kinderen naar school én hoef ik niet te werken. Iets met de dag van de Leraar die hier wel erg lang duurt. Ze kiezen twee bewoners, waaronder mijn hulpje en proppen zich te vieren op de achterbank van een soort pick-up truck. Raampje open, zon op mijn gezicht, gegiechel en het gekraak van chips op de achterbank. Want de zusters blijken heerlijk ondeugend en nieuwsgierig. Net als ik.

Onze eerste stop is een, voor Peruaanse begrippen, vrij grote drogist. Hier kopen we: 3x18 liter desinfecteermiddel, 3x18 liter chloor, 15 liter wasverzachter 7x15kg wasmiddel, 24kg geconcentreerd afwasmiddel, 6x20 luiers voor volwassenen, 100 scheermesjes, 12 liter shampoo, 3 flessen zonnebrand en 24 pakken met elk 30 luiers voor de kleinsten.  Ik reken, na mijn beste afdingen ever, een bescheiden pakje biljetten af voor we naar de Makro rijden. Jawel, de Makro, precies zoals thuis.

De zusters zwerven een beetje verloren door die enorme winkel. Dus duw ik ze mijn mobiel met De Lijst in handen. Kies wat je wilt, het geld is al aan je gedoneerd. Ze hakken snel de knoop door voor 10 liter sojasaus, maar dubben lang bij de rijst. Hoeveel heeft u nodig? Ik oefen, bij hoge uitzondering voor de zusters, ook de beleefdheidsvorm in het Spaans. Of het 100 kg mag zijn? Uiteraard. Ze gaan nu ook voor de echt dikke rubberen handschoenen, de vloerwissers, 100 vuilniszakken en 3 borstels om de was te schrobben.  Ze zijn geweldig, die dames. Hartelijk, gezellig en nederig, maar rekenen kunnen ze niet al te best. Ik laat zien hoeveel er nog over is. Lactosevrije melk dan, 12 liter, en 12 grote flessen olie. Ik reken verrassend weinig af.  Wat nog meer? Ondertussen bellen ze per ongeluk een aantal van mijn bekenden. Die zuster, met mijn mobiel.

Ze vragen me of het echt niet te veel is voor mij. Ik leg nog eens uit dat het geld al aan hen is vergeven. Het is er al. Dat stelt gerust. God zorgt altijd voor ons. Zo is het maar net. Dus op weg naar de supermarkt, bidden zij achterin het middaggebed, terwijl ik het budget bijwerk. Wat een ontzettend bijzonder moment. Deze reis alleen al waard. En nog een beetje.

In de supermarkt kopen we de wat luxere dingen. Zoute koekjes om mee te geven aan de kinderen naar school. Of het ook snoep mag zijn voor in de piñata op de onafhankelijkheidsdag op 28 juli? Ik vind het nu al jammer dat ik daar niet bij ben. 20 zakken met lollies, marshmallows, toffees en ander zoets dat onder luid enthousiasme uit zo’n speelgoeddier valt. In dit tehuis. Ik merk dat zij het voor zich zien. Ze gunnen de bewoners het allerbeste. Op de terugweg naar het tehuis vraag ik of zij salaris ontvangen, nee geheel gratis stellen zij zich ten dienste van dit werk. Net als ik. De fysiotherapeut, chauffeur en ander personeel worden wel betaald. De kleinste zuster grapt naar de jongens dat ook zij hun diensten gratis aanbieden. Groot gegiechel daar waar ik dat het minste zou verwachten. Een van de beste dagen van mijn leven. En dát wil wat zeggen.

Omdat we maar geld over blijven houden – 2500 euro is hier een godsvermogen – beloof ik samen met Jessica de laatste spullen ergens deze week te bezorgen. Of ik dan ook de namen van de donateurs wil opschrijven, zodat we stuk voor stuk in hun gebed worden opgenomen. Mijn hele familie en vriendenkring gezegend in het gedachtegoed van Moeder Teresa. Heel veel beter dan dit wordt het niet.

Of ik echt niet wil blijven lunchen? Maar ik stap beslist naar naar het kantoor van de vrijwilligersorganisatie waar Jessica, met pen en papier, op me wacht. Ze is trots op me dat ik al zoveel samen met de zusters heb gekocht en helpt me graag met het laatste stukje. Dat start met weer geld pinnen, want we gaan ondergoed kopen. 4 dozijn voor mannen en vrouwen, maat M en L, precies zoals de zusters hebben gevraagd. Als ik ergens Spaans voor heb geleerd is het wel hiervoor. Om erachter te komen wat ze écht willen. Onderbroeken. En coltruien, nog weer twee dozijn. Onderweg lopen we zomaar een sportwinkeltje voorbij. “Oh! Ballen!”, roept Jessica, die vroegen de zusters ook. Dus draag ik even later een tas met twee voetballen, twee volleyballen en zes zachte ballen, voor flinke afprijzing. Goedheid is overal.

Ik druk op de inmiddels vertrouwde bel. José, de chauffeur doet open, hij haalt de hoofdzuster wel even, vindt ze leuk dat ik er ben. Dat ik nog één keer kom deze week, met de allerlaatste spullen én alle namen. Niet op zaterdag hoor, zegt ze, want dan ben ik er niet. Ik zal haar ook missen.

Geschreven op een van de meest bijzondere dagen van mijn leven