Sola

Dat ze niet lekker is, klinkt ze zwakjes uit mijn mobiel. En dat ze niet kan werken vandaag. Dat lijkt me duidelijk. Of ik het wellicht, eventueel vandaag alleen af kan? Wat denk je zelf? Dus sta ik vandaag de hele dag alleen voor de klas. Net als vroeger, maar dan heel anders.

Op weg naar school werp ik een snelle blik op mijn rooster. Klas 2a, 4b en iets zoals havo 3. Omdat mijn eerste dinsdag hier een feestdag was en de tweede dinsdag samenviel met De Dag Dat Niets Goed Viel, zie ik al deze chicas voor het eerst. En ik heb geen idee waar of dat ze zijn in het boek. En ik weet ook niet precies hoe de beamer werkt. Dus het zal vandaag wel allemaal op rolletjes lopen. Zo gaat dat hier tenslotte meestal.  

Bij binnenkomst wacht La Coordinatora me op. Die neemt me, terwijl ze links en rechts klapstempels ter goedkeuring uitdeelt, daadkrachtig mee naar het lokaal van klas 2a, groep 4. Zonder me te kennen zijn ze blij me te zien. Ze helpen me wel vandaag, kijk we zijn hier in het boek. We starten met de moeilijkste oefening die ik ooit heb gezien voor groep 4. Dus gaan we daarna lekker kleuren en invullen. Het loopt heerlijk, mijn eerste groep 4 les in mijn eentje. Ik prijs de aanwezigheid van een schoolverpleegster, want elke 10 minuten heeft er eentje buikpijn, kiespijn of een bloedende vinger. Maar na de pauze roepen ze zelf dat we weer gaan beginnen. Geheel zelfreinigend, deze chicas.

Tijd voor ontspannen is er niet, want La Coordinatora komt me punctueel halen voor de les aan klas 4b, groep 6. Op de school waar ik al drie weken lesgeef, maar ik vermoed dat dit haar manier is om me te bedanken dat de lessen Engels door kunnen gaan. Klas 4b is met afstand de leukste en zelfstandigste klas ever. Een van de weinige groepen die gericht is op leren, in tegenstelling tot het boeken van voortgang. Dus leren ze waanzinnig veel in die 1,5 uur met mij. En dat terwijl ik de beamer wegens ontbrekend apenstaartje op het toetsenbord niet aan de praat krijg. Ik laat ze lekker zwemmen met een pittige oefening. Zij vormen netjes een rij om mij vragen te stellen. We hebben zelfs tijd voor een korte reflectie, waarin ze zelf ook aangegeven meer dan anders te hebben geleerd. Groep 6, in mijn eentje. Ik.

Na effies uitpuffen staat klas 3 van het VO op het rooster. Mijn eerste les in het onderwijs ooit was aan H3c. Een absolute en complete ramp. Niet Te Doen. Dus werd ik juist daar heel goed in. Zo gaat dat bij mij als een uitdaging mijn pad kruist. Ik tref een gezellige groep van 30 pittig puberende dames die geenszins van plan is om ook maar iets te doen vandaag. En dat dat niet aan mij ligt hoor, zo zijn we altijd. Prima meiden, dan kan ik ook lekker rustig aan doen. Wel zo fijn na zo’n dag helemaal alleen voor de klas. Ze kijken me bevreemd aan. Eh? Doen jullie naar effies die oefening invullen en de antwoorden op het bord schrijven, dan kijken we daarna samen na. Meer dan de helft kletst erg lustig op los tot de hardwerkenden de antwoorden op het bord hebben geschreven. Ondertussen komt een collega onaangekondigd een derde van mijn leerlingen ophalen voor weer iets met een feest. Tuurlijk, waarom niet. Bij de tweede oefening loop ik alleen nog langs de leerlingen die hun werk af hebben. Of ze vragen of twijfels hebben. Nee? Mooi, dan gaan we verder. De rest kijkt beteuterd. Of we niet gaan nakijken. Ik leg uit dat nakijken volgt nadát je iets hebt opgeschreven. Anders is het overschrijven en daar vraag je niet om toch? Neuh…

Speciaal voor hen bedenk ik natuurlijk iets wat ze wel leuk vinden. Dus als ze als groep samen weer volledige zinnen hebben gemaakt én ze hebben omgezet in vragen, doen we nog een poging. Laatste oefening dames. Als ie af is mag je een krul met mijn handtekening komen halen. Let wel, ik stel af en toe een vraag om na te gaan wat je beheerst. Dus overschrijven is zinloos. Het merendeel krijgt mijn dikverdiende paraaf, maar ik kijk stomverbaasd naar twee dames die met geen enkel goed antwoord toch een krul komen halen. Hoe rijmen we dat dames? Ja, ik snapte het niet. Dan heb ik je vragen daarover gemist, terwijl je zat te kletsen. Ze kijken teleurgesteld, mijn handtekening is hier blijkbaar iets waard. Ze vragen snel of ze het bord voor me kunnen uitvegen. Tuurlijk, meiden. Dank je en volgende les weet je me te vinden voor vragen. Altijd welkom.  

Op mijn dagelijkse zwerftocht door de stad stuit ik zomaar op de ‘Ray Ban’ zonnebril die Frieda hier zeven jaar geleden scoorde, maar die helaas sneuvelde. Precíes dezelfde en nog steeds vijf euro. Dus neem ik er nu eentje extra ter backup. Via facetime glimt ze van oor tot oor, want dit is wat ze wilde.

Vandaag gaf ik in mijn eentje les in twee talen die niet de mijne zijn, aan leerlingen die ik nog niet had ontmoet, aan leeftijden die ik niet eerder lesgaf, zonder te weten wat er op het programma stond. En als ik had gezegd dat ik dat niet zo zag zitten was ik daar met groot gemak onderuit gekomen en had ik nooit geweten dat ik het kon. Gewoon gedaan.  Helemaal zelf. Sola.

Geschreven met moed