De Workshop

In de koude ochtendlucht stap ik het schoolplein op. De directrice omhelst me goedemorgen net als een hele bups kleine chicaatjes die hard over het plein naar me toe hollen. Vanaf links naast de deur knikt La Coordinatora, “Buenos dias, Cindy “ naar me. Dit wordt een goede dag.

Al twee weken geleden raakte profesora Fernanda enthousiast over de dobbelsteenvragen en andere onderwijspret waar Joselyn en ik mee experimenteren. En met haar steeds meer anderen. Dus opper ik het workshopje over didactiek dat ik voor vertrek met mijn juf Spaans in elkaar draaide. Gewoon om mijn schoolvocabulaire te oefenen. Heel graag! En laten ze daar nou ook nog een tijd voor vinden.  Allemaal Tegelijk. Een unicum.

Twee dagen geleden word ik in het kantoor van de directrice ontboden. La Coordinatora, ook aanwezig, kijkt me onderzoekend aan. Hoewel de ervaring leert dat ik op dit soort momenten meestal promotie krijg, of salarisverhoging, of een Groot Compliment, roept het meisje in mij nog altijd dat ik straf ga krijgen. Ik stel haar gerust, straf van deze dames gaat helemaal niks betekenen. Niks, noppes, nada. Ze hebben gehoord over mijn workshop en mijn expertise en willen dat heel graag aan alle docenten aanbieden. Wat of dat ik nodig heb? Ik hoef het maar te zeggen en ze regelen het voor me. Ik leg uit dat ik altijd werk met wat er beschikbaar is op de school en het liefst zo min mogelijk. Dobbelstenen en post-its. En die heb ik al mee. Komt goed.

Toch voel ik, hoewel ik dit honderden keren heb gedaan, lichte spanning als ik opsta. Dat het verplicht is, valt in Nederland niet altijd even lekker. En alles in het Spaans, gaat dat me wel lukken? Ik stel mezelf gerust met de gedachte dat het meeste allang is gelukt. De kans is groot dat ik dit kunstje ook gewoon ga flikken. Wie durft bang te zijn, plukt de mooiste bloemen en heeft het beste uitzicht op haar stoutste dromen.

In de lange middagpauze koop ik alvast een kaartje voor morgen en bel ik Frieda. Die drukt de Loesje van twee dagen geleden tegen de camera – Soms ben je de beste versie van jezelf, zonder dat je het weet. Het raakt me, want erg van toepassing op de Cindy hier. Misschien heb ik ook met mijn workshop wel heel veel te bieden hier.

Ze komen slechts vijf minuten te laat. Super punctueel voor Peruaanse begrippen. Ik heb de tafeltjes-waar-de-stoelen-aan-vast-zitten in groepjes gesleept. Joselyn projecteert mijn presentatie, nadat ze hem op mijn verzoek op Spaans heeft gecontroleerd, op het bord. Jessica van de vrijwilligersorganisatie schuift ook aan, zij wil dit mogelijk gaan inzetten voor andere onderwijsprojecten. No pressure.

Zodra ik start rolt het Spaans uit mijn mond. Zoveel wijsheid in een totaal andere taal. Ik hoor het zelf en zij ook. Voor de vorm meld ik dat dit mijn eerste workshop in het Spaans is. Daar merken zij niet veel van.  Natuurlijk gaan we vooral veel zelf aan de slag en ze smullen ervan. Niks geen gezeik, zoals zo vaak in Nederland. Veel vragen, veel liefde voor de leerlingen en voortdurend nadenken over hoe dit in de eigen praktijk te integreren. Ze pakken hun moment en ik ook.

In een uur (…) oefenen we zes werkvormen én pakken zij de tijd om mij terug te geven wat ik hen heb gebracht. Stuk voor stuk staan ze op me te bedanken. Dat is dan toch weer meer dan ik dacht. Ik merk hoe vanzelfsprekend ik de gemakzucht onder docenten, in mijn moederland, ben gaan nemen. Daar gaat vanaf nu de frisse wind door. Iets met verandering van perspectief. La Directora heeft zelfs een kadootje voor me. Joselyn glimt van oor tot oor, want plots is zíj de pionier, de expert. Voordat ze hun ‘exit ticket ‘ op de deur plakken, omhelzen ze me. Één van de mannen vraagt mijn nummer, zijn manier om me te bedanken. Zo gaat dat hier.  

Eenmaal beneden holt groep 5 op me af. Vandaag nam ik afscheid van ze en dat valt ons beiden zwaar. Dus knuffelen we nog even voor we het weekend in gaan. “Tot maandag, Siendie!”, roepen ze, die chicas. Soms ben je de beste versie van jezelf, zonder dat je het weet.

Geschreven met waardering van La Coordinatora