Al op weg naar school appt Joselyne me dat ze haar stem kwijt is. Maar dat ze wel komt. Uiteraard. Ik voel lichte spanning, want vandaag is een supervolle dag. We beginnen stipt om acht uur en er moet veel gebeuren. Dus als ik een halfvolle groep 3 binnenstap, kijk ik verbaasd om me heen. Waar is de rest? Te laat. Zo gaan die dingen hier.
Met verrassend gemak laat ik mijn resultaatgerichtheid varen om me over te geven aan wat er is. De helft. En die is blij me te zien. Binnen no-time zijn we door de oefeningen heen en stel ik voor om te gaan tekenen. Jaaaa! Geen papier…… niks nergens…..en ook geen juf te bekennen. Zullen we dan in tweetallen kletsen over onze familie. Neeeeeeee! Groep 3 is van de duidelijke. Maar ze willen wel heel hard door de klas roepen hoe hun moeder heet en hoeveel broers ze hebben. Joselyn komt net op tijd binnen en zet een filmpje op.
Verheugd loop ik naar het lokaal van 5 havo. Altijd leuk. Alle dames zitten geconcentreerd voorovergebogen, zo ken ik ze niet. Nationaal examen wiskunde. Was er maar een manier om dat te voorspellen. Joselyn weet er ook van niets, maar schijnt dat heel normaal te vinden. We moeten surveilleren fluistert ze schor en geheel overbodig. Het is hier blijkbaar ook gebruikelijk om die ene buitenlandse vrijwilliger zonder verdere instructies als enige surveillant in het lokaal achter te laten. Ik druk de dames op het hart toch echt hun mond te houden en hun toets zelf te maken. Ook dat lijkt op voorhand niet vanzelfsprekend.
We wachten lang tot we toch een stukje Engelse les kunnen geven. Twee dames zijn zonder afbericht naar het toilet vertrokken en na 20 minuten (!) nog niet terug. Joselyn neemt hun toetsen in. Iets waar de dames later in de pauze flink verhaal over komen halen. In Nederland ondenkbaar, ondanks alles wat we leerlingen kwalijk nemen. Ik klets vergeefs een paar minuten tegen oververmoeide pubers aan tot ik besluit ze gewoon op hun tafel te laten slapen. Wiskunde heeft ze heel veel energie kost. Ze kijken me dankbaar aan.
In de pauze worden we plots verwacht voor een vergadering die tot ver in de volgende les duurt. Niemand kijkt op haar of zijn horloge. La Coordinatora vraagt me hoe of dat ik ook alweer heet en kondigt aan dat de workshop die ik morgen geef verplicht is voor het gehele personeel. Dat gaat leuk worden. Groep 7 is energiek en hardwerkend zoals altijd dus maak ik mijn borst nat voor klas twee van het VO. Je weet het maar nooit met die chicas.
Hoewel ze de hele les hun best doen door me heen te kletsen, plempen ze ook in no-time de juiste antwoorden op het bord en helpen ze me met mijn Spaans. In de laatste 5 minuten van de les stapt er zomaar een leerling naar voren om me dankjewel te speechen. Voor mijn bijdrage aan haar ontwikkeling en voor de manier waarop ik heb lesgegeven. Ik val helemaal stil. De volgende stapt naar voren. Dat ze niet zo goed is in Engels, maar dat ze toch veel nieuwe woorden van me heeft geleerd en dat ze mijn didactiek waardeert. 14 jaar! Didactiek! Bij het verlaten van de les stoppen anderen lieve briefjes in mijn hand. Onder hen Kiara die er zelfs iets in het Nederlands bij heeft geschreven. Ik ben tot tranen geroerd. Zo gaan de dingen hier blijkbaar.
In flinke pas, loop ik naar huis waar Doris op me wacht. Want wij hebben een plan, of liever gezegd Frieda heeft een plan. Toen ik na week 1 vroeg of ik de stofzuiger even mocht lenen voor mijn kamer, kreeg ik een bezem in mijn handen gedrukt. Of er in Peru geen stofzuigers zijn? Jawel, maar die van ons is stuk en een nieuwe is te duur. Voor Frieda, die zelfs in Nieuw-Zeeland nog de stofzuiger ter hand nam, is een leven zonder dat apparaat onbestaanbaar. Hoe dan? Dus besloot zij er ruimhartig eentje te schenken als dank voor de goede zorgen om mij. Bij Rubén, de gevoeligste van de twee, lopen de tranen over de wangen als hij het hoort.
Bevreemd kijkt men mij aan als ik in een aantal winkels om een stofzuiger vraag. Wat moet zij daarmee? Of ik wel echt aspiradora bedoel? Yep, mijn Spaans is prima. In El Mall vinden Doris en ik uiteindelijk een prachtige, gele Kärcher die zij meteen omdoopt in Frieda. Of ik hem meteen wil installeren? Je bedoelt de doos openmaken en de slang eraan duwen. Tuurlijk. Ze zuigt meteen de vogelveertjes onder de vogelkooi weg. Laten we zeggen dat de parkietjes nog een beetje aan het geluid moeten wennen. Doris belt haar man om het heuglijke nieuws te delen. Om het vieren mixt ze een heerlijke pisco sour voor ons twee. Op De Dag van de Stofzuiger.
Als ik ‘s avonds mijn zakken leegmaak - Labello factor 50 voor de gortdroge lippen, een paar muntjes, het bonnetje van het water uit supermarkt – vallen de lieve briefjes op grond. Ik lees ze nog eens en voel de warmte in mijn hart. Wat kan het leven me soms verrassen. En klas 2 ook.
Geschreven met schone vloer
Maak jouw eigen website met JouwWeb