Schoolreisje

Als ik om 7:15 uur bij de bushalte met donsjas en sjaal sta te blauwbekken, heb ik spijt dat ik mijn handschoenen boven heb laten liggen. Joselyn en haar vriend zijn fiks laat en het vriest net niet meer. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen, want van opgetogenenheid heb ik licht geslapen. Net als de nacht voor een schoolreisje.

Als ze me eenmaal oppikken zit de gezelligheid er meteen goed in. Dylan, de vriend van Joselyn, scheurt in onze huurauto stevig door de stad. We gaan eerst naar Chinchero, waar de Spaanse veroveraars rond 1600 een Inka nederzetting sloopten om de restanten als fundament te gebruiken voor een kerk. Van binnen geheel al fresco geschilderd, zo op de muur. Prachtig en de inkaruines ook. Dylan werkt in een hotel en weet precies wanneer de toeristenbusjes de ruïnes bezoeken. En hij weet ze steeds voor te zijn, zonder haast.  

Dus bezoeken we ook de circulaire landbouwterrassen van Maras Morai in alle rust. Hier experimenteerden de Inka’s met het kweken van gewassen onder verschillende omstandigheden, elk terras heeft zijn eigen microklimaat. Een technologisch hoogstandje, vergelijkbaar met een landbouwuniversiteit. Joselyn hijgt van de, voor mij kleine, wandeling. De zon schijnt inmiddels heet. Dylan blijft bij de auto. Peruanen lopen niet meer dan nodig.

Of ik zin heb in een lunch in zo’n buffetrestaurant? In Nederland kosten wat kost te mijden, maar hier gezond eten van goede kwaliteit. Ik snak al weken naar salades, rauwe groenten en veel. Maar als je niet oppast kan het je hier fikse voedselvergiftiging opleveren en in het slechtste geval je leven kosten. Deze buffetrestaurants, speciaal voor de vele toeristen uitgevonden, zijn de enige plekken waar mijn lievelingseten veilig is voor mij. Dylan dingt zelfs een vriendelijker prijsje af, terwijl ik mijn bord vol rauwkost schep. Joselyn meldt me droog dat zij wel zes keer langs het buffet gaan, dus alle tijd. Het smaakt me verrukkelijk. Tijdens ons toetje stromen de busladingen toeristen binnen. Wederom perfect getimed.

Het is even rijden naar Ollantaytambo, maar meer dan de moeite waard, weet ik. Hier was ik al eerder met Frieda. Onvergetelijk avontuur in alle opzichten. De ruines zijn in hele goede staat en wie de klim naar boven weet te maken heeft een fantástisch uitzicht op haar stoutste dromen. Ik bel Frieda en mijn beste vriendin vanaf de top. Daar in die zon en die wind. Omringd door Steen. Vrijheid tot in mijn tenen. De beste versie van mij zit daar. Op die onmogelijk vlakke steen.

Op de weg terug naar Cusco vraagt Dylan aan een mevrouw op straat, of de doorgang via de binnendoorweg ‘normaal’ is. De weg is bezaaid met gevallen gesteente en gaten. Soms stopt het wegdek even en rammelen we over een zandweg of casseien (!). In die auto zonder al teveel schokbrekers, doen ze hier niet aan. Normaal betekent overal iets anders. Een dagje op pad met je Peruaanse collega frist het perspectief enorm op.

Want terwijl ik geniet van wolken die aan bergen ontspringen, van weergaloze, steile rotswanden, van Eucalyptusbomen, cactussen en bruingeel gras en van die vreemde adobe bouwstijl waar ze ieder gebouw mee op trekken, volgt Joselyn online een college voor haar studie. Elke zaterdag om 16 uur. Heel normaal hier.  Niet dat ik me niet de blubber heb gestudeerd, laat daarover geen misverstand bestaan, maar college op zaterdag? Nee, nooit gehad.

Ik trakteer mezelf weer op uit eten. Pizza! Altijd lekker. Nooit twee keer naar dezelfde plek, gewoontes zijn voor thuis. Ik merk hoe gemakkelijk ik mezelf vermaak hier. Geen moment verveling. En ik héb me toch zin om weer naar huis te gaan. Allemaal tegelijk. Zo gaat dat in mijn leven.

Geschreven na een heerlijk schoolreisje