El Mall

Met verbazing kijk ik vanaf de roltrap om me heen door de felverlichte ruimte vol bling. Als ik mijn ogen licht dichtknijp, zou ik zweren dat dit de V&D was. Zij het in een enorm winkelcentrum van Amerikaanse afmeting. Wellicht zijn het de twaalf uurtjes slaap die ik erop heb zitten, maar ik kan haast niet geloven dat dit bestaat op 3400 meter hoogte. En in schril, schril contrast met het leven voor velen in deze stad. Hoewel de winkels een voor mij vertrouwde aanblik hebben, voelt het alsof iemand een stukje westerse wereld heeft opgetild en hier uit de handen heeft laten vallen. Oeps.

Wegens dat ik gisteravond al om 19 uur (!) omviel van de slaap, word ik vanochtend kip-en-kiplekker wakker. Wie mij goed kent weet dat berglucht me altijd goed valt, zo ook hier. Na een ontspannen ontbijtje met avocado, koffie en iets van een quinoa-haverpap (ieeuuuw!) stap ik dit keer onder een douche die wél warm is. Elke dag is er iets te vieren hier. Samen met Doris maken we plannen voor de dag. Zaterdag dus naar de markt. Of ik van papaya hou en ananas en banaan en sinasappel. Echt wel. Dus pak ik mijn grote rugzak en lopen we samen een half uur naar de markt.

Doris en Rubén zijn warme en slimme mensen. Ze vragen me de oren van het hoofd over Nederland en andere landen waar ik ben geweest. Als hun oudste kleinzoon, Piero van 13, na de voetbal aanschuift voor de lunch – hier de warme maaltijd – wordt het pas echt leuk. Piero vraagt me waar mijn land ligt, welke munteenheid we hebben en hoe het klimaat is. Rubén, jongensachtig ondeugend, scharrelt hij ondertussen zijn wereldbol op. Tsja, voor Nederland heb je dus wel je leesbril nodig. Gebiologeerd bekijken ze de eurobriefjes die ik toevallig nog in mijn zak had. Piero lacht als ik zeg dat in dat kleine landje ver weg, de winter zo is als de nachten nu in Cusco en de zomer zoals de dagen nu in Cusco. Dat wij verwarming hebben kan hij haast niet geloven.

Ik merk dat ik heb onderschat hoe belangrijk beheersing van de Engels taal is voor de mensen hier. Voor Piero is het de toegang tot beter vervolgonderwijs dus volgt hij na school extra lessen Engels. Niet zonder resultaat overigens, want hij vertaalt moeiteloos de paar woorden die ik in het Spaans mis. Ook Doris en Rubén zijn erop gespitst om meer Engels te leren. Ook voor hen betekent dat meer inkomsten. Door een overheidsmisser verdampte het pensioen van Rubén geheel op de aandelenmarkt. Foutje. Iets waar zij gewoon maar mee moeten dealen. Ongelooflijk. Hun veerkracht en de liefde voor elkaar ontroeren me. Ik was in de fik gevlogen.

Op de markt scharrelen we bij meerdere kraampjes zoveel fruit bij elkaar als we kunnen dragen. Doris is verrassend sterk en mijn conditie lijkt ook op deze hoogte weer prima. Voor de vorm rusten we halverwege even bij een bushalte. Wel zo gezellig. Ik vertel over 21 juni, de langste dag, en dat het dan zeker tot 23 uur licht is. Niet!? Gekkie doos! Zo lang? Bij thuiskomst smullen we van het fruit tot het laat genoeg is in Nederland voor Het Bewijs. Ik facetime Frieda die in volledig daglicht zit, laat op de avond. Doris kan haar ogen niet geloven. Zodra haar dochter belt, hoor ik haar direct vertellen over dit wonder van het licht in de avond. Iets met reizen en perspectief.

Voor de lunch eten we iets lichts met Chichicha morado. Dat is een typisch Peruaans drankje van zwarte mais met vijgenblad dat Doris zelf maakt. Beetje vreemd, maar wel lekker. Met opgeruimd gemoed trek ik er te voet voor het eerst echt alleen op uit. Voor mijn pilateslessen heb ik een yogamat nodig en laat dat nou iets zeldzaams zijn hier in Cusco. Daarvoor moet je naar El Mall, is mij verzekerd. Het Winkelcentrum blijkt zo groot dat het vinden van een matje bepaald geen sinecure blijkt. Zeer behulpzaam wijst men mij van winkel naar winkel tot ik beet heb. Ik ga voor het zachte modelletje, want na vertrek is ie voor Doris. Niet verklappen hoor. 

Na een pequeña siësta trek ik de stoute schoenen aan en ga op zoek naar een barretje. Om elk risico op hoogteziekte uit te sluiten liet ik de alcohol even staan, maar vandaag lijkt me een uitstekende dag om ook dat weer eens uit te proberen. In een piepklein, groen geverfd tentje gevuld met peruanen en muy gezellige muziek zoekt men naarstig naar het kleinste flesje bier voor mij. Gracias. Ik realiseer me plotseling dat ik al een tijdje niet meer heb hoeven zoeken naar woorden. En dat al na twee dagen. Ik ga hier vloeiend Spaans leren spreken. Por supuesto. Echt wel.  

Op dat wiebelstoeltje aan dat tafeltje bedekt met groezelig plastic, in de warmte van de mensen land ik op mijn tweede dag echt in Cusco. De stad waar ik 4 weken zal wonen en werken. Ik kijk uit naar wat komen gaat.

Verstuurd in Peruaanse gezelligheid