Domingo

Doris en Rubén slapen zo lang uit, mogelijk wegens het flesje wijn dat ik gisteren meebracht, dat ik mijn ouders al heb gebeld, mijn correspondentie heb bijgewerkt en een aflevering van Star Trek heb gekeken voor we aan de ontbijttafel aanschuiven. We eten langzaam en praten snel. De papaya-sinasappelsap smaakt verrukkelijk. Net als de zelfgemaakte aardbeienjam die me direct terugslingert naar mijn moeders keuken. Wat een heerlijk begin van de zondag.

Doris heeft me verzekerd dat de zondag in tegenstelling tot de andere dagen in deze feestweek muy tranquilo is. Lekker rustig dus. Da’s mooi, want mensenmassa’s en Cindy zijn geen beste combinatie. Voor ik op pad ga, rol ik mijn nieuwe yogamat uit voor de hoogste pilatesles ever. Lieve pilatesjuf, ook op 3400 meter hoogte zijn je lessen goed te doen en nog steeds leuk. Met plotseling opkomende honger en een gammelheid die past bij aanpassen aan deze hoogte, val ik een bakkerij om de hoek binnen. Naast de grootste sandwich die ik ooit heb gegeten, leggen ze me ook nog uitgebreid uit hoe ik vals van echt geld kan onderscheiden. Een vaardigheid die hier heel goed van pas komt.

Met een buik vol avocado, ei en tomaat, stap ik richting het centrum. Las Mercedes, de school waar ik ga lesgeven, ligt op ongeveer 2 km afstand van mijn casa en ik ben voornemens om dat elke dag lopend af te leggen. Vooral na het ritje in Local Bus van afgelopen vrijdag. De bussen zijn hier ongeveer een derde van de grootte van die van ons. Ook in hoogte…. Dus sta ik scheefgebogen in een propvolle bus die links en recht over de weg scheurt. Geen onverdeeld genoegen, wel héééél  goedkoop.

Ik check de starttijd en loop in een rechte lijn naar de school. Tenminste dat probeer ik, want op een aantal kruisingen moet ik laveren om weer op mijn route te komen. Oversteken is sowieso een dingetje hier, want als het licht groen is dan is oversteken niet zeker. Terwijl dat wel De Regel is. Mopper. Ik zet mijn regeltrouwheid met verrassend weinig moeite opzij en steek ook over als Het Nog Rood Is. Wie mij goed kent, weet dat ik dat dus Nooit Doe. Hier is dat wegens afslaand verkeer dat voorrang pakt soms veiliger. In dit land moet je je ruimte weten in te nemen. En laat ik dat nou net geoefend hebben. Vertel het niet verder, maar vandaag liep ik door rood Waar De Politie Bij Was. Zet het in de krant en geniet ervan, want dit zijn zeldzame gebeurtenissen.

In ruim een half uur bereik ik de school. Check. Goed te doen. En…..het centrum blijkt helemaal niet zo tranquilo vandaag. Het ziet gitzwart van de mensen die er op uit zijn getrokken om iets te bekijken dat zich het best laat omschrijven als een combinatie van een optocht en de drumband. Superschattig om te zien hoe serieus al die volwassenen paraderen in de traditionele kledij en bijpassende dans van hun regio of organisatie. Met vlaggen en officiële aankondigingen en al. Ik wurm me, met mijn rugzak op mijn buik en geld en mobiel in mijn buideltasje onder mijn kleding, lekker veilig door de krioelende mensenmassa. Voor het eerst zie ik Europeanen hier. Die heb je niet in mijn wijk. Daar ben ik lekker uniek.

In alle hectiek herinner ik me opeens het hotel waar Frieda en ik lang geleden verbleven. Een oase van rust mét een café dat heerlijk eten en drinken serveert. Zodra ik de straat inloop overvalt de weemoed me. Wat hebben we het hier samen naar ons zin gehad. Het is nog precies zoals toen. Met die binnenplaats en die rust. Ik strijk neer voor een cocatheetje, want mijn lichaam is nog net niet op hoogte waar ik ben. Ik blijf niet te lang, dit is een ander soort reis. Wie teveel aan luxe went, maakt het leven onnodig ingewikkeld.

Het voordeel van om 7 uur klaarwakker zijn, is dat de dag heel lang duurt. Dus slenter ik richting de San Pedro markt, die ik jaren geleden ook bezocht. Mooi op het scheiden van de markt, wat prijs-tacties gezien heel handig is. We blijven Hollanders. Vrijwel direct loop ik tegen die prachtige stoffen aan waar mijn moeder zo dol op is. Heel charmant ding ik in het Spaans af op de prijs. Iets wat ik in het Nederlands niet eens kan. Dit land maakt onvermoede kwaliteiten in met los. Ze zijn binnen hoor, mam. De geur van wierook en eten omringen me als een vertrouwde Peruaanse deken. Vreemd hoe ik me geuren veel beter herinner dat al het andere. Met meer rust dan ik had kunnen vermoeden zwerf ik langs bontgekleurde, volgepropte kraampje, vlees in vrij originele vorm en aardappels in meer soorten dan ik ooit heb gezien. Met nog wat kleine souvenirs laat ik de markt achter me.

Al op de heenweg stuitte ik op een barretje met de woorden pisco sour en happy hour. Da’s dus mijn favoriete cocktail en die maken ze nergens op de wereld zo goed als hier. Ik informeer puur hypothetisch vast naar het happy hour rooster. Je weet maar nooit. En laat het nou nét happy hour zijn als ik terug naar huis langs dit tentje loop. Wegens bijna lege mobiel vraag ik naar een plekje met stopcontact, weer een nieuw Spaans woord. Wat een vriendelijkheid en wat een tongstrelende pisco sour. Sjippies met salsa er gratis bij. Om onduidelijke redenen komen en gaan er alleen maar dames. De ober is inderdaad erg charmant. In elk geval lekker rustig en ontspannen. Niet gek voor een doordeweekse zondag.

Verstuurd op een heerlijke zondag