De Oversteek

Als we in het donker schuin omhoog het Andes gebergte opvliegen, voel ik kippenvel. Van de schoonheid van lichtjes in het donker, van wat er komen gaat, van de opkomende kou en van opluchting na veel hectiek. Want mijn grote avontuur begon direct op Schiphol met ruim een uur vertraging. Iets met een onfortuinlijke vogel en een vliegtuigmotor. Gevolgd door veel papierwerk voor noodzakelijke veiligheidscontroles en toenemende onzekerheid aangaande de resterende overstaptijd in Lima. Altijd fijn om zo een 12 uur durende vlucht in je eentje door te brengen.

Ik besluit er het beste van te maken in het volste vertrouwen dat ik én mijn rugzak echt wel een keer in Cusco aankomen. Dus duw ik die veels te grote meneer naast me resoluut terug naar zijn helft, start ik een leuke film (in mijn geval eentje die ik al 10 keer heb gezien), kruip ik warm onder mijn dekentje en haal diep adem. Na uren vliegen lijkt het halen van mijn aansluitende vlucht aan te komen op mijn sprintend vermogen. Teneinde me een goede startpositie te geven, plaatst een lieve KLM-mevrouw me in de businessclass. Geen klachten hier. Met dank aan de wifi aan boord en meedenkend grondpersoneel in Lima kom ik er vlak voor aankomst achter dat mijn vlucht al is omgeboekt. Ik mag een vluchtje later pakken. Opgelucht stap ik de vochtige warmte van de hoofdstad in.

Waar ik vervolgens zo lang in de rij voor de immigratie sta dat ook mijn nieuwe vlucht halen een uitdaging dreigt te worden. Met wat muy assertivo Spaans versnel ik de boel net voldoende om rustig mijn tas en de gate te zoeken. Pfff, nou was mij een overzichtelijk vliegveld beloofd. Alles behalve. Lieve mensen, maar dezelfde vraag wordt door iedereen anders beantwoord. Tot overmaat van ramp staat men erop dat ik mijn boekingscode toon voor het verkrijgen van mijn nieuwe boarding pass, maar die code – of zelfs maar een ticket – heb ik niet. Mijn vlucht is immers buiten mijn medeweten om veranderd, terwijl ik in de lucht zat. En ik heb nu geen internet. En mijn hoofd denkt dat het tijd is om te slapen. Dat ook.

Ergens in die hectiek vind ik de rust om de juiste-persoon-om-me-te-helpen te vinden. Ik kijk om me heen tot mijn oog valt op een niet zo piepjonge dame in donkerblauw uniform van de juiste vliegtuigmaatschappij. Donkerblauw betekent hier altijd belangrijker of hoger in de rangorde dan lichtblauw. En dat willen we, want die mogen Beslissingen Nemen. En ja hoor, raak! Zij beschikt over de macht om mij zonder code zomaar een boarding pass te verstrekken. Op mijn laatste loodjes sleep ik mijn rugzak naar de zoveelste incheckbalie en rol ik het vliegtuigje in dat me naar Cusco zal brengen. Ik val vrijwel direct diep in slaap met mijn quinoareepje nog in de hand.

Met lichte bezorgheid aangaande de disbalans tussen de hoeveelheid zuurstof in de lucht en het aantal rode bloedcellen in mijn bloed, stap ik de frisse berglucht van Cusco in. Voor de zekerheid halveer in mijn tempo, je weet maar nooit en die tegels zien er hard uit. Buiten staat JD me al op te wachten. Ik prijs me gelukkig dat ik juist deze vrijwilligersorganisatie uitkoos, want het gastgezin waar ik vier weken zal verblijven blijkt een schot in de roos. Doris en Rubén zijn buitengewoon gastvrij en vriendelijk. Zelfs hun dochter belt even om te checken of ik goed ben aangekomen. Aan de telefoon hoor ik Rubén tegen haar zeggen “Nee, ze spreekt heel goed Spaans”. Een mooier compliment kan ik me niet wensen na 24 uur wakker en vlak na aankomst op 3400 meter hoogte. Dat mijn Spaans zelfs dán nog goed klinkt.

Na een wegens jetlag wat kort, maar krachtig nachtje kijk ik verheugd naar weer water uit de kraan. Gisteravond drupte er nog één drupje op mijn tandenborstel. Na 21:30 uur is er in dit deel van Cusco geen water. Reizen verandert het perspectief. Meer dan al het andere bij elkaar.

Verstuurd met zelfredzaamheid