Ik begin de dag zoals gewoonlijk met uitzicht op het zonbeschenen Andesgebergte. Sommige dingen wennen snel. Om onduidelijke redenen word ik hier vrij vroeg wakker dus rol ik mijn matje nog eens uit voor een rondje pilates. En heb ik zelfs tijd voor een belletje met een klant in Nederland, nog voor het ontbijt. Doris zit gespannen klaar met weer een nieuw ontbijtdrankje. In water gekookte cacaodoppen met limoensap. Het ziet er niet uit en smaakt heerlijk. Dat geldt voor veel dingen hier.
Vandaag is De Feestdag voor Cusco. Iets met Inca’s, ceremonies en veel muziek. Dat laten we allemaal links liggen voor iets veel leukers. Eten met La Familia. Doris en Rubén hebben hun drie kinderen en drie kleinkinderen uitgenodigd voor een familiediner. Dat hier dus rond lunchtijd wordt genoten. Tot laat, dat wel. Terwijl Rubén me laat zien hoe je ceviche maakt, holt schoonzoon Jan-Paul naar de supermarkt om de ijsblokjes te halen die we net zijn vergeten. Lang voordat hij terug komt zit ik al met pen en papier klaar. Want hij gaat me leren zelf een pisco sour te maken. De held.
Hij giet en schudt wat, terwijl hij me instructies en opties geeft. Nog geen drie minuten later staat er een glas ijskoude pisco sour mét schuimlaag voor mijn neus. Om 14 uur ’s middags… Ik verdeel hem snel over een paar glazen, zodat we allemaal kunnen proeven. Heerlijk, dank je JP, zullen we dan nu eten? Maar er volgt meer. Een maracucha sour, iets met een gefermenteerd sapje erbij, dan weer een soort milkshake met melk erin. Allemaal heerlijk, maar wie mij goed kent weet dat ik op dit tijdstip van de dag liever eet dan drink. Dan komt de ceviche op tafel. Een verrukkelijke combinatie van vis, zuur, pittig en koriander die er vies smerig uitziet. Was lekker. Zullen we nu een spelletje doen?
Dan serveert Doris het hoofdgerecht. De wattuh? Nog meer eten? Een dikke oranje soep met aardappel, zeewier, mais en ondefinieerbare kleine balletjes die naar vis smaken. Heerlijk en ziet er weer niet uit. Halverwege mijn bord zit ik stampesvol. Doris kijkt me dankbaar aan. Fijn dat je het lekker vond. De kleinzoons hollen inmiddels rond door de kamer en JP schudt weer een nieuwe cocktail. De organische, ontspannen manier van samenzijn in deze familie verrast me. Net als thuis in mijn familie. Niks geen sjieke kleding, niets is opgetist. Vrijwel iedereen zit in joggingbroek of sportkleding aan de dis. Bij hoge, hoge uitzondering ben ik nog het meest gekleed in mijn nieuwe, rode fleecetrui.
Ze zijn hartelijk en oprecht in mij geïnteresseerd. Wegens goede beheersing van mijn Spaans slinger ik er af en toe zelfs een grapje in. Waar men ook hier erg om moet lachen. Zonder dat ze hun best doen, voel ik me welkom. Ook de kleintjes van 4 en 6 jaar oud komen af en toe bij me langs om een praatje te maken. De tweede zoon van Doris en Rubén is verstandelijk beperkt en woont bij zijn zus en haar gezin. De eerste uren van ‘Het Diner’ brengt bij op afstand van de tafel door. Maar naarmate de dag vordert, zoekt hij contact. Of ik Inti Raymi, het inka feest, ook in de stad heb gezien. En dat je in het centrum traditionele dansshows kunt zien. Ondertussen tekent hij een Mickey Mouse puzzel over in zijn schrift. De manier waarop hij zichzelf is, raakt me.
Omdat een familiediner voor mij altijd ook een wandelingetje inhoudt, trek ik de schoenen aan voor een rondje door de wijk. Direct springen dochter en schoonzoon op. Goed voorbeeld doet volgen en zij moeten nog even naar de markt. Om onduidelijke redenen is alles hier altijd open. Alle winkels, markt, alles. En Rubén heeft het snoer van zijn scheerapparaat gesloopt. Of ik mee wil naar weer een andere markt om een vervanging te zoeken. Tuurlijk. Mercado El Molino blijkt weer zo’n vreemde combinatie van telefoonkraampjes, snoep, wc-papier en wasmachines. Op de terugweg nodigen ze me hartelijk uit voor een etentje bij hen thuis aanstaande zondag. Alles is hier anders.
Om 18:30 uur komt Augosto, de oudste zoon, met een zak broodjes binnen. Of ik nog even een broodje met hen eet. Dat red ik nog net. Niet in de laatste plaats, omdat ik ook wel weer trek heb. Vreemd genoeg. Met het vertrekken van de laatste familieleden, kijkt Doris me zorgzaam aan. Dat ik maar lekker mag gaan slapen, want morgen is mijn eerste schooldag. Mijn familie ver van huis.
Verstuurd na een dag met La Familia
Maak jouw eigen website met JouwWeb