Eerste Schooldag

“Bye teacher”. Een stuk of 8 piepkleine meisjes drommen om me heen om me te omhelzen. Ze kijken uit naar de les van volgende week. Profesora Joselyn glimlacht naar dit snoezige tafereel. Het is overduidelijk dat ze haar pupillen het allerbeste wenst. Ze is grappig en duidelijk. Net als ik. Het is ons beiden na een uur lesgeven glashelder dat wij het erg naar ons zin gaan hebben samen. Op El Colegio Las Mercedes.

Het heeft even geduurd, maar als ik het kantoor van de directrice binnenstap weet ik dat goed zit. Hier wordt contact gemaakt en heeft men oog voor kwaliteit. Verheugd neemt ze kennis van mijn kunde en beheersing van het Spaans. Ze is blij dat ik er ben. Ik ook. De komende 3,5 week assisteer ik, Joselyn, de enige lerares Engels op deze school. Na een korte rondleiding, stappen we de eerste les in aan klas 2, vergelijkbaar met groep 4. We oefenen vocabulaire aangaande beroepen. Meteen wordt me duidelijk waarom ik hier ben, want qua uitspraak valt er op alle fronten veel te verbeteren. Na vier keer herhalen versta ik nog steeds alleen maar ‘fierefieter’. Het blijkt te gaan om firefighter, brandweerman.

Op weg naar klas 4 komen drie van ‘mijn’ leerlingen over het plein naar me toe gehold. Ik ben mijn waterfles vergeten. Wat een dotjes. Zo ook klas 4 waar strandvocabulaire op het programma staat. Joselyn laat me meteen zelf lesgeven. Is wel zo leuk ook. Sommige leerlingen kijken schuin naar hun lerares als ik het woord ‘beach’ uitspreek, bij Joselyn klinkt dat meer als ‘bitch’(….). Doet ze dat wel goed? Joselyn knikt goedkeurend en meldt de meisjes grinnekend dat mijn uitspraak echt veel beter is dan die van haar.

Het valt me mee, qua inrichting. Alle klaslokalen hebben een beamer en een whiteboard. De leerlingen hebben een boek, schrift en schrijfmateriaal. Maar dat is ook alles. Het is koud in de lokalen en de meesten dragen een jas of poncho over hun schooluniform. Joselyn, de geen lerarenopleiding heeft genoten, geeft veel klassikaal les. Ze kijkt gebiologeerd naar de werkvormen die ik meteen inzet. Vooral in klas 6 levert dat direct een andere werkhouding op. Een aantal dames is duidelijk niet gewend dat er iets van ze wordt verwacht. Leerlingen zijn overal ter wereld in de basis hetzelfde. En leraren ook.

(Ook) op deze school hebben klagende ouders een grote stem. Joselyn moet veel verantwoorden en dat is vooral gericht op voortgang in het boek. We smeden samen een plan om gemaakte bladzijdes in de pas te laten lopen met werkelijke beheersing. Klas 6 smult ervan en in het uur dat we ze lesgeven maken ze twee keer zoveel oefeningen als anders. In, af en toe hakkelend Spaans, geef ik in twee talen les. In een vak dat ik nooit eerder gaf. Ook ik lever vandaag meer dan ik dacht in huis te hebben.

Voor we het door hebben zit de dag erop. Joselyn deelt haar zorgen voor morgen. Dan staan lessen aan de klas 2 en 5 van het voortgezet onderwijs op de rol. Adolescenten….het ligt haar niet zo. Vamos a ver. We gaan het zien. Er glinstert hoop in haar ogen. Als ik er niet van wakker lig, dan hoeft zij dat misschien ook niet.

Stevig vermoeid rol ik het Plaza de Armas op. Hier verzamelen een paar andere vrijwilligers uit Cusco zich voor een workshop met iets van chocola. Tussen een paar eeuwenoude inka-muren leer ik van alles over cacaobonen en chocolade maken. Aan het einde giet ik pure chocolademassa in vormpjes met inkaprint. Morgen mag ik ze ophalen. Ik kan niet haast wachten wat de dag gaat brengen.

Verstuurd met veel voldoening