La Secundaria

“Siendie! Siendie! Siendie!”, galmt het over het schoolplein, zodra ik door de poort binnen stap. Ik smelt tot diep van binnen als de meisjes die ik gisteren lesgaf vanaf de overkant naar me zwaaien en roepen. Niet dat dit de eerste keer is dat leerlingen dol op me zijn. Bepaald niet. Maar al na een uurtje les. En zó dol. Die glimlach gaat vandaag niet meer van mijn gezicht. En dat is maar goed ook, want vandaag staan o.a. mijn eerste lessen aan La Secundaria op het programma. Pubers dus.

Omdat ik sinds gisteren niet zo lekker ben - hoofdpijn, nekpijn – neemt Joselyn me mee naar de schoolverpleegster. Die zet me op een piepklein stoeltje, voelt met een koele hand aan mijn voorhoofd en zet een grote mok cocathee voor me. Hét medicijn tegen haast elke kwaal hier. Met het dampende kruidenmengsel in mijn hand zoek ik het lokaal van klas 1, groep 3. Mijn komst is me vooruitgesneld, want bij binnenkomst loop ik in een ‘hinderlaag’ van meisjes die grofweg tot net boven mijn kniehoogte komen. Ze omhelzen me zoals ook alle docenten bij elkaar doen bij binnenkomst. De griep verspreidt zich hier sneller dan waar dan ook. De warmte ook. Wat is dit ontwapenend.

Terwijl Joselyn in het Engels over families praat met de klas, neem ik de zesjarige Abril apart. Ze praat haast niet en schrijft niets in haar schrift. Volledig overbodig meldt haar eigen juf dat Abril moeite heeft met leren en met taal. Dus oefenen we samen klinkers schrijven, tot grote vreugde van haar juf. Die heeft haar handen vol aan de rest. Als Abril na 45 minuten een letter aanwijst en ‘o’ zegt, haar eerste geluid bij mij, proef ik weer even de allerzoetste vruchten van leraar zijn. Abril laat vol trots haar schrift vol keurige klinkers aan haar juf zien voor we opruimen. Een groter compliment kan ze mij niet geven.

We schieten van de allerkleinsten naar de allergrootsten. Poco nerviosa stap ik het klaslokaal van klas 5 van het VO binnen. Zoiets als 5 havo. Hoe ik me daar ooit druk om heb kunnen maken is me een raadsel, want als ik iets in de vingers heb is het wel 5 havo. Las Chicas voelen dat meteen aan. Ze geven gezellig tegengas, maar als ik zeg dat mijn hoofdpijn nog niet helemaal weg is, houden ze gewoon rekening met me. Ik vertel ze hoe ik in elkaar zit en dat de belangrijkste regel is dat iedereen meedoet. Dat zijn ze niet gewend. Ook willen ze steeds van mij weten of hun antwoord goed is. Nee, chicas je mag alleen vragen stellen. Onze antwoorden controleren we straks samen Één Keer op het bord. Dus opletten geblazen. Met het tempo omhoog, genieten ze er zichtbaar van. Bij het afscheid zwaaihandjes en het mooiste compliment dat je mij kan geven: “You are a good professor”.  Daar doe ik het voor.

Tijdens de les aan groep 7 weersta ik de nieuwsgierige blikken en om de les erna voor te bereiden. Ik hol even naar de WC, zelf papier mee en nooit in het toilet gooien, om op de trap in weer zo’n hinderlaagje te lopen. Of ik de nieuwe profesora Engels ben. Yes!, gebaren ze enthousiast.  Ze kijken uit naar hun les. Ze laten me alvast hun beste Engels horen. Ik ben niet eerder zo welkom geheten op een school.

Dan volgt klas 2 van het VO, voor mij in Nederland ook vaak een uitdaging. Iets met rondgierende hormonen, wat in een klas vol meisjes exponentieel veel onrust betekent. Maar ik heb me voorbereid. Een jaar of twintig. Joselyn maakt driftig aantekeningen, terwijl ik middels een oefening de focus breng op het leerdoel, de past continous. Daar had ik ook helegaar geen verstand van, maar ik blijk het prima te kunnen uitleggen. In het Spaans. Gevolgd door oefeningen waaraan Iedereen Moet Meedoen. Oeh, dat kost sommigen moeite. Maar als ze de zinnen die ik aan gort knipte, weer heel moeten maken als klas, wordt het ze duidelijk dat niemand kan ontbreken. Dan missen er woorden en daar hebben we allemaal last van. Nu meedoen niet meer optioneel is, zijn de dames veel gezelliger naar ons en elkaar. En durven ze zelfs hier en daar Een Foutje te maken. Ik complimenteer ze. Dat kostte mij decennia. Zoals het klas 2 betaamt, zwaaien ze naar achter dat ze het leuk vonden, terwijl ze de klas uithollen. Joselyn glimt van oor tot oor. Hier zat ze op te wachten. Mijn laatste restje hoofdpijn verdwijnt.  

Rond een uur of 15 loop ik de school uit en het centrum in. Eerst maar even wat zwerven om te landen en natuurlijk de chocolaatjes ophalen die ik gisteren maakte. Het is lang geleden dat ik die zo verdiende als vandaag.

Verstuurd met toegevoegde waarde