Groep 7

Langs een toeterende massa auto’s, omhuld door blauwe walmen, loop ik rustig naar school. Het is fris en de zon schijnt prachtig op het grote standbeeld van De Inka. Vandaag staan groep 5 en 7 op het programma. Wat kan daar nou aan misgaan?

Gisteravond knoopte ik het zoveelste praatje aan met een verkoopster op een markt. De wat oudere vrouwen zijn hier altijd het interessantst. Zo ook Jesúsa, die me een veelkleurig tasje voor weinig verkoopt. Zij vraagt hoelang ik hier blijf, zodra ik vertel over mijn school, scheurt ze de dag van morgen uit haar agenda om de naam van haar kleindochter op te schrijven. Die heb ik dus in de klas. En ik geef haar vandaag nog les ook. Natuurlijk, hoe kan het ook anders. Dit is mijn Universum.

Terwijl ik naar de ‘docentenkamer’ – een eeuwenoude, koude ruimte die niet zou misstaan in het Openluchtmuseum – loop, schiet Kiara haar lokaal uit. Ze bedankt me voor de les van gisteren….in het Nederlands. We ontdekten al in onze eerste les dat we beiden een Nederlandse vader hebben. Ik informeer naar haar missende boek, iets wat me gisteren opviel. Gaat het om geld? Ze gaat het regelen, iets met zelforganisatie en de betrokken aandacht van een volwassene.

Joselyn zit met grote glimlach op me te wachten, want groep 5, die we vandaag 2x lesgeven, ligt haar goed. Ik begrijp meteen waarom. Wat een schattige chicas. Stevig gericht op bevestiging van La Profesora, dat wel. Mijn hart breekt een beetje als ik die gewoonte meteen doorbreek. Autonomie en zelfvertrouwen starten met het vermogen om te reflecteren op je eigen handelen en jezelf te waarderen. Joselyn staat pal achter mijn handelen én stelt het erg op prijs als ík die gewoonte doorbreek. Natuurlijk. No problema.

Steeds stel ik me voor in twee talen en vraag ik wat ze van míj willen weten. De allerkleinsten vragen naar mijn lievelingskleur of lievelingsdier. Vrijwel allemaal willen ze weten hoe oud ik ben of waarom ik mijn haar heb afgeknipt. Velen vragen ook wat mijn naam betekent, iets wat er hier echt toe doet. Als ik vertel dat mijn naam Draagster van het licht betekent, reageren ze met ontzag. Deze piepjonge mensen maken onderdeel uit van iets veel groters. Zo ook de kleine Isabela, wiens grootmoeder ik ontmoette op de markt.

Isabela is kleiner dan de rest en geeft op mijn aangeven eerlijk aan dat ze meer tijd nodig heeft om de antwoorden over te schrijven. Ze is stil en steekt haar vinger niet op. Met haar kleine oogjes kijkt ze me verlegen aan. Tot er vier oudere kinderen binnenkomen om de Dag van de Leraar voor te bereiden. Dat is hier dus niet zo’n laf dagje met een taartje dat ik niet lust. Nee, hier organiseren de leerlingen die dag. Compleet met geldinzameling en dans-act. De Meiden zetten een zwepend muziekje op en vragen de kleintjes om te dansen. Smeltend, smeltend hart. Elk danst op haar eigen manier. Zo ook de kleine Isabela, die als eerste wordt gekozen. Ik vertel haar dat oma vast heel trots op haar is. Ze lacht haar mooiste lach.

De les erop wordt door de schoolverpleegsters onderbroken. Ze delen de halfjaarlijkse kuur anti-parasietpillen uit, die iedereen moet slikken. En of ze er thuis ook voor willen zorgen dat de rest van het gezin dat doet. Deze 9-jarige meisjes. Dit is een heel andere wereld dan de mijne. Met goed gemoed stort ook dit kluppie zich op het weer heel maken van de, door mij opgeknipte en gehusselde zinnen. Samen komen ze een heel eind. Dit in schril contrast met groep 7.

Ze zitten met 25 in een klein lokaaltje. Ze zijn vriendelijk en volgzaam. Steeds die priemende vinger van dezelfde meisjes in de lucht als ik een vraag stel. Fouten maken wordt hier kosten wat kost, vermeden. Er lijkt een hiërarchie gebaseerd op prestaties. Iets met competitie, ik voel het appél van meisjes die een wit voetje willen halen. Laat ik uitgerekend voor hen Iets Met Groepjes hebben bedacht. Het enige dat ze hoeven te doen is van de dag van één van hen 6 activiteiten op te sommen. Ontbijten, douchen, etc. In het Spaans. Niet te doen.

Ze besteden ruim een half uur aan het tekenen van zes vakjes in hun schrift of aan het kiezen wiens dag het wordt. Weer anderen vallen als groep meteen uit elkaar doordat één leerling alles naar zich toetrekt. Het laatste groepje maakt gewoon meteen ruzie door elkaar voor zwart uit te maken. Joselyn merkt droog op dat er maar één blanke is, Cindy. Hoewel ik groep 7 nooit lesgaf, begrijp ik meteen de uitdaging. Dus gaan we lekker veel in groepjes doen de komende tijd…

Bij het verlaten van de school komen veel leerlingen me even omhelzen. Dat ik maar een leuk weekend mag hebben en tot volgende week. Ook de chicas van groep 7. Zwervend door de stad loop ik de steile straatjes naar Sacsayhuamán op. Iets met Inka-pracht en uithoudingsvermogen. Ik heb er de hele week over gedaan om dit woord te kunnen onthouden. Ik loop tot waar het gratis is. Wie mij goed kent, weet dat ik minder dol ben op musea dan men vermoedt. Het uitzicht over de stad in het dal is fenomenaal in de middagzon. Een perfecte plek om zelf even terug te kijken op mijn eerste week.

En daar met het uitzicht op die enorme stad overvalt me ook de grootsheid van mijn avontuur. Zo helemaal alleen aan de andere kant van de wereld. En toch geen moment eenzaam. Iets dat een half jaar geleden nog een droom leek, is opeens iets dat echt is en echt lukt. Je hoeft het alleen maar te bedenken. En te geloven dat je het kan.

Geschreven na een week in Cusco