De Donatie

Nilo haalt me op met zijn mooie, rode auto. Luce, een van de medewerkers van de vrijwilligersorganisatie, stapt uit. Ze schat in dat we zoveel gaan kopen dat we de spierballen van Nilo nodig gaan hebben.  Dat betwijfel ik, maar zijn auto zeker. Want vandaag doen we boodschappen voor een heel weeshuis.

Met de donaties van een paar liefdevolle en vrijgevige mensen op zak, stap ik de hipermercado binnen. We starten bij de rijst, zilvervlies natuurlijk, een kilo of 20. Drie zakken suiker van 5 kg, een paar kilo havermout, meel, zout en spaghetti. Luce telt ondertussen de prijzen op op haar mobiel. We zijn nog niet eens halverwege. Effies naar het wasmiddel dan, de zak van 13 kg is in de aanbieding. Ik sport er lekker bij langs de zijlijn. Ook maar 5l wasverzachter erbij. Ik heb die kleren daar staan opvouwen. Geen handen meer over.

Ons karretje is haast niet meer te duwen. Of ze olie nodig hebben. Yep, en ze zijn gek op gelatinepudding, dus genoeg zakjes voor 36 liter mee. Via de koffie, thee en gecondenseerde melk, komen we daar waar de nood het hoogst is. Luiers van volwassen formaat. Die zijn het kostbaarst en iedereen snapt dat die je kwaliteit van leven kunnen maken of breken. We nemen er 3x25 mee.

Bij de kassa pakken we er toch maar een karretje bij. De supermarkt doet er wat lege dozen bij voor de kleine spullen. Zodra Luce en ik de parkeerplaats oprijden met elk een karretje, schiet Nilo ons te hulp. Zijn kofferbak is groot genoeg en toch gevuld. We rijden meteen naar het tehuis. Ondertussen schrijf ik een kaartje met alle namen van de donatrices. We mogen met auto en al door de poort. Een van de zusters komt me drie keer bedanken. Geen dank, jij bedankt voor alles wat je doet.

Op de weg naar terug zegt Luce zacht, “De wereld heeft meer mensen nodig die zich druk maken om anderen ipv zichzelf. Mensen zoals jij en je vrienden.” Ook zij heeft met haar 23 jaar haar hart op de juiste plaats. Ze garandeert me dat iets geven zonder er iets voor terug te verwachten, mijn leven zal verrijken. Dat ondervond ik al vele malen, maar elke keer is even waardevol.  Ze wijst me de bushalte voor lijn ‘Huerto’. Want ik heb een plan voor de tweede helft van de zaterdag.

Wie mij goed kent, weet dat ik gek ben op hele oude dingen en op Steen. Laten de Inka’s daar nou heel veel van hebben achtergelaten hier. De allerberoemdste spullies, zoals Machu picchu en Ollantaytambo heb ik eerder al gezien. Dus pak ik vandaag zo’n gammel busje naar Tambomachay, waar aquaducten en watersystemen van zo’n 700 jaar oud zijn te vinden. Terwijl het busje rammelend 350 meter hoger stijgt, belt mijn broer. Hoe of dat het is in Perú. Chaotisch, stoffig en geweldig. Hij doneert meteen gul voor het weeshuis. Wij weten hoe belangrijk het is om in liefde op te groeien. Voor slechts 50 cent rammelt het busje me met gezellige muziek in 30 minuten naar de archeologische pracht. Cindy, stapt niet meer in in zo’n toeristenbusje. Vanaf nu ben ik wereldreiziger, geen toerist.

De aquaducten zijn ingenieus en klein qua omvang. Mijn ticket blijkt ook geldig voor Sacsayhuaman, waar ik gisteren kwam tot waar het gratis is. Met wat geritsel in het Spaans, vind ik het juiste rammelbusje dat me voor 25 cent naar een van de meest bijzondere plekken ter wereld brengt. Een citadel of fort van 500 tot 1000 jaar oud. Van Steen.

Bij de ingang klampen gidsen me aan. Zonder hen ga ik er niets van begrijpen, verzekeren ze me. Ik leg uit dat ik de Taal van Steen heel goed versta en zet koers richting de langste route. Want ik ben vastbesloten alles te zien en te voelen hier. Wat is dit fantastisch. Rustig, met heel veel zon en ruimte. Ik leg mijn hand op de steen om zoals altijd contact te maken met wat er was. Heel veel wijsheid. Ontzettend veel.

Ik voel de vrijheid van onderweg zijn. Van niets nodig hebben dan dat wat er is. Meer dan ooit. Ik denk aan het motto van mijn lieve vriendin die vandaag jarig zou zijn als ze er nog was. Dat je niets moet laten liggen in het leven. Dat lijkt me vandaag meer dan gelukt, Ellen.

Verstuurd met stoffige broekspijpen