Ziek

Hoewel ik had gehoopt dat de soep zou helpen, valt ie niet lekker. Ik voel me misselijk en alles behalve tof. Nog voor ik het restaurant verlaat, ben ik mijn eten alweer kwijt. Ik neem het mijn proteïnereepje uit Nederland kwalijk. Niet te verteren op deze hoogte. Iets opgeluchter zet ik pas naar mijn casa.

Na een half uurtje lopen, op nog geen 10 minuten van mijn huis, voel ik me plotseling zo slecht dat ik besluit even bij een bushalte te gaan zitten. Ik voel het bloed uit mijn hoofd wegtrekken en zweet me kapot. Hoewel ik al mijn aandacht nodig heb om erbij te blijven, valt me ook op dat niemand even aan me vraagt of ik wel in orde ben. Op deze superdrukke avenida in de avondspits. Dat zoek je hier zelf maar uit. Een supersuffe meneer weet het zelfs op te brengen míj te vragen of buslijn Florida hier ook stopt. Aan mij, met mijn lijkbleke gezicht. Als het zweten stopt, bestel ik een Über. Lekker veilig en comfortabel kom ik aan bij mijn huis. Ik kan prima voor mezelf zorgen.

Bij de aanblik van mijn witte, smalle gezicht zet Rubén meteen een kopje kamillethee op tafel. En hij belt, zoals ook veel mannen hier doen, zijn vrouw. Dorís kijkt me bezorgd aan. Of ik ook hoofdpijn heb, een symptoom van hoogteziekte. Nee. En ik heb ook niks verkeerds gegeten. Water uit de fles, eten thuis of in een restaurant en de aangeboden koekjes van mijn leerlingen sla ik beleefd af. Ik vertel over Het Reepje. Niet meer eten hier, want je spijsvertering werkt op deze hoogte langzamer. Check. Ik merk dat ik verlang naar mijn bed thuis. Dit is wat ik wilde. En bij leven in Peru hoort ook ziek zijn in Peru.

Met het warmtekussentje dat ik bij de ANWB kocht op mijn buik val ik om 19:30 uur diep in slaap. Om er na 12 uur enigszins beter uit te stappen. Toch voel ik me bij lange na nog niet goed genoeg om te werken. Dus besluit ik er een lummeldagje van te maken. Mijn oudste nichtje bellen voor haar verjaardag, héééél lang met Frieda bellen én mijn film afkijken. Tussendoor val ik steeds diep in slaap. Tot ik laat op de middag opeens wat opluchting voel in mijn maag. Ik trek erop uit voor daar waar ik zin in heb. Want dat is de regel als je ziek bent, dat je dan mag eten waar je echt zin in hebt. En dat is altijd iets vreemds en onvoorspelbaars. Vandaag blijken dat noedelsoep en cola. En dat valt me toch lekker.

Een kilootje lichter dan gisteren pak ik mijn tas voor morgen. Beetje rustig aan doen maar. Misschien begin ik zo wel aan een nieuwe film. Voor deze week.

Geschreven met opluchting