Orde

Op weg naar school waarschuwt mijn smart horloge me dat mijn gemiddelde wandelhartslag de afgelopen 9 dagen fiks hoger was dan gebruikelijk. Of ik misschien ziek ben? Ze maakt zich zorgen om me, dat horloge van me. Maar van topo heeft ze weinig kaas gegeten. In Cusco, op deze hoogte, kost wandelen iedereen meer energie dus ook mij. Ter waarde van maar liefst 18 slagen per minuut extra.

Maar er is meer dat me energie kost. Zoals lesgeven met mijn jas aan op een school, zonder koffie of wc-papier. Hoe heb ik dat ooit voor lief kunnen nemen? Of kunnen klagen over de kwaliteit van het automaatsap. Een bakje van die zure, warme, schuimende drab zou me in het klaslokaal nu best smaken. Een bruine boterham met een zweterig plakje Beemsterkaas uit mijn trommeltje ook. Of een douche waarvan je de temperatuur wél zelf kan regelen. Oh de zoete vruchten van het leven in mijn moederland.

Maak je geen zorgen hoor. Dit hoort bij langer onderweg zijn. In elk geval voor mij. Dat het nieuwe eraf is en dat het ‘gewone’ leven haar intrede doet. Het is daar waar de grootste rijkdom te halen valt. Dus zet ik dapper door met wc-papier in mijn zak en een kort doucheje elke dag. Geen wonder dat ik om een uur of 20 al omval van de slaap. Ik doe al de hele week al over de film Beverly hills cop. Lekker zuinig met de data, dat wel.

Vandaag startten mijn leerlingen de week met iets dat zich het beste laat omschrijven als een militaire parade. Terwijl ze druk trommelen onder het raam van ons klaslokaal, legt de zeer tolerante Joselyn me uit hoe veel van de meisjes hier worstelen met hun seksuele identiteit. En hoe deze zeer katholieke school haar ogen daar willens en wetens voor sluit. Hoe of dat ik denk dat ze dat kan aanpakken. Wie moet er komen spreken? Heb ik weer.

Ik leg haar uit dat een school die leerlingen accepteert voor wie ze zijn, de beste basis legt voor hun toekomst. En dat dat hem niet zit in een spreker of speciale lessen, maar in het handelen van elke leraar zelf. Ah, ze kijkt verheugd, want daar heeft ze geen toestemming voor nodig van de directie. Toch lijkt ze erg voorzichtig met haar woorden, wat als ze iets verkeerds zegt? Ik meld haar droog dat niks zeggen veel erger is, dan uit betrokkenheid er iets onhandigs uithakkelen. Ze lacht. Wat boffen de leerlingen met haar.

Weer de hele dag “Siendie! Siendie!”. Piepkleine, leergierige schattigheid. Tot we klas 1 van het VO betreden. De Brugklas. Joselyn vraagt me of zij vanaf achter in de klas mijn handelen mag bezien. Tuurlijk, maar verwacht ook van mij geen wonderen. Deze onrust is het werk van gierende meisjeshormonen. Dat proces moet je niet al teveel onderbreken.  

Daar denkt La Coordinatora anders over als ze, nog geen twee minuten nadat de les is gestart, parmantig binnenstapt. Als soldaten springen ze in de houding en heten haar met militaire preciesie ‘welkom’. Hautain preekt ze driftig op de chicas in. Het duurt even voordat ik door heb wat er zo erg is. Het schijnt dat een van de leerlingen Haar Mobiel Heeft Gebruikt in de eetzaal. De schande! Ze laat het niet bij preken, maar dwingt de leerlinge ook om klassikaal, staand haar excuses te maken. Dat doet ze met gemaakte robotstem. Ze dreunt op hoe Brave Meisjes zich moeten gedragen en belooft plechtig er eentje te zijn. De werkelijke reden van haar overtreding blijft verborgen. En de wijzen onder ons weten dat alles een reden heeft.   

Ze draaft maar door, terwijl ik bezorgd op mijn horloge kijk, want er gaat kostbare onderwijstijd verloren. Bovendien wijst ze mij en Joselyn aan, dat de meiden  maar een voorbeeld aan ons, goedgemanierde dames, mogen nemen. Ze moest eens weten. Ik zak ongemakkelijk wat onderuit. Ik ben niet helemaal naar hier gekomen om onderdeel uit te maken van keiharde repressie.

Zodra La Coordinatora het lokaal verlaat, halen we allemaal opgelucht adem. Nog tijdens mijn voorstelpraatje merk ik aan de vragen die ze stellen dat hier ook andere zaken worden onderdrukt. Met een schuin oog op mijn trouwring vragen ze ik een echtgenoot heb. Nee. De relschopsters weten genoeg en klappen hun boek open. Wat of dat ik wil dat ze gaan doen. Na het verplichte Engels, verzinnen Joselyn en ik wat reflectieve vragen over hun gedrag en zet ik de dobbelstenen in. Want dan lijkt het een spelletje, terwijl het dat niet is. Ze genieten en stellen me vragen over waar ik heb gestudeerd en hoeveel talen ik wel niet spreek. Zonder dat we er woorden aan geven en in chaotische wanorde maken we contact met elkaar. Die brugklas en ik. Iets met doorzettingsvermogen.

Ik verwen mezelf met cocathee, pompoensoep bij mijn vertrouwde Niños hotel. Misschien red ik straks wel een vol kwartier Beverly hills cop kijken. Het maakt me niet uit hoeveelheid energie vandaag me heeft gekost. Wie een mens helpt maakt nooit de balans op.

Geschreven zonder een spoortje volgzaamheid