Laatste Schooldag

Ik slik even van ontroering. “Kijk hier zit jij achter het raampje “, zegt ze welgemeend. Groep 4 moet beroepen tekenen, bakker, secretaresse, verpleegster en piloot. Zij tekent er voor de duidelijkheid een vliegtuig bij. Met mij erin. Ze zal naar me zwaaien morgen. In de lucht.

Omdat Joselyn nog steeds ziek is, geef ik ook op mijn laatste schooldag helemaal zelf les. Ik neem het ervan, lekker mee ballen op het plein, omhelzingen uit alle hoeken en ik zwier meisjes zo hard rond dat ze het uitgieren van plezier. Niks geen haast in mijn lessen en toch tijd over. Ik deel mijn mandarijn met een meisje dat geen eten mee heeft en beantwoord álle vragen. Vandaag is het contact wat telt.

Na de zelfreinigende en altijd hardwerkende groep 6, staat havo 3 op het programma. Ik kijk daar niet bijzonder naar uit wegens in het verleden behaalde rendementen. Mijn allerlaatste les had ik liever met groep 3 doorgebracht. Bij binnenkomst zijn ze uiterst luid en rebels, maar als ik vertel dat dit mijn laatste les op deze school, in Peru is, worden ze stil en slaan hun boek open. En zoals het zomaar kan verkeren met 3 Havo, trakteren ze mij op een van de leukste lessen van de afgelopen weken. En ik hen op film en mijn bordenwisser. Luid gejuich voor beiden.

Voor de laatste keer leg ik mijn boeken in de kast in de koude docentenkamer. Nog één keer loop ik over het plein waar de kleinsten volleybal spelen en muziek maken. Ik kijk omhoog naar de oude, blauwe balustrades, maar de witgepleisterde muren, maar de strakblauwe lucht erboven. Met een dikke knuffel en dankjewel van de directrice stap ik voor het laatst de deur uit.

Met een gevoel van leegte én vrijheid dwaal ik wat rond. Hoe neem je afscheid van zo’n omvangrijk avontuur? Ik zak neer op de trappen van de kathedraal met uitzicht op het Plaza de Armas en de bergen erachter. Overzicht helpt me altijd met afronden. Ik loop nog een keer de drukke markt op zoekend naar een Labubu voor mijn nichtje. Vrijwel al mijn leerlingen hebben er minstens eentje en laat mijn nichtje er nou ook dol op zijn. Zal wel iets met tiktok zijn.

Die popjes vind je niet in toeristenwinkels dus ritsel ik er twee op een propvolle lokale markt. Ik vind nog wel een plekje in mijn rugzak. Op de terugweg loop ik een leerling tegen het lijf. “Siendie!”, wat zal ik dát missen. Ze geeft me een high five. Haar vader lacht, ik kan zien dat hij over me heeft gehoord. Een paar minuten later volgt La Coordinatora. Twee hartelijke omhelzingen, dank, dank en goede reis. Ik val nog één keer mijn favoriete restaurant binnen op het geluksuur voor een pisco sour. Ondertussen vragen Joselyn en de familie van Doris en Rubén of ze vanavond afscheid van me kunnen nemen.  

Aan alles komt een eind. Tijd om weer verder te gaan. Dit leven betekent steeds weer ontmoeten en afscheid nemen. Ik zou het niet anders willen. Ik ben tenslotte een Reiziger.

Geschreven met pijn in het hart