Zo'n Dag

Waar of dat we ook es weer zijn vraagt ze. Ik zucht dat ze dat maar even moet googelen, ik ben de draad wat dat betreft even kwijt. Mijn echtgenote lacht ontspannen. Eindelijk weer. En dat na Zo’n Dag.

Cornwall is al op de weg erheen geweldig. We hebben tijd over en ik vind spontaan een zoutwaterzwembad in de baai van Penzance. Het grootste van de UK. Met van die ouderwetse hokjes, net effe te fris groenblauw water en een heel rustig diep gedeelte. We plonzen heerlijk tot we koud genoeg zijn voor hete middagthee en citroencake. Ons appartement schoon, voorzien van de broodnodige wasmachine en comfortabel. Tot vanochtend.

Ik word wakker van het onmiskenbare geluid van een watergekoelde cirkelzaag in asfalt. Als de dubbele, wegbrede sleuf af is, haken de werkmannen een betonhamer aan hun kraantje. Als zus van een Echte Klusser weet ik precies waar dat voor is. En hoeveel lawaai dat betekent. Zo’n Dag.

Terwijl Frieda vriendelijk informeert naar de verwachte duur van de takkeherrie, zoek ik vast het telefoonnummer van de verhuurder op. De werkzaamheden onder ons raam blijken minstens drie dagen te duren en zijn bovendien aangekondigd. Alleen niet bij mij. Dus uit ik telefonisch mijn ongenoegen. Wegens slechte verstaanbaarheid vraagt men me een iets rustiger plekje op te zoeken om te bellen. Fijn dat je het aangeeft, ik heb er zelf ook best wel last van.

In de uren die volgen spreek ik een slordig tiental medewerkers die elkaar zonder uitzondering tegenspreken en praten als robots. Zij kunnen er niets aan doen. De eigenaar, die gewoon beneden woont maar heel handig zijn gezicht niet laat zien, laat via het tussenbureau weten dat  de wegwerkzaamheden  helaas buiten zijn invloed liggen. Niks aan te doen. De telefoon pakken en mij vooraf informeren over geplande, oorverdovende werkzaamheden die bovendien al weken bezig zijn volgens de lokale middenstand, ligt buiten zijn cirkel van invloed. Arme man, hoe komt ie de dag door? Ik weet nog wel een goede coach.

Nadat ook Booking geheel in robotstijl wel in de winst maar niet in het risico blijkt te delen, pakken we diep teleurgesteld en tot op het bot geïrriteerd onze spullen in. Ik ben beter voor ons opgekomen dan ooit tevoren. Dit is niet fair. Dan maar geen oplossing, geen geld terug, aan onze vakantie komt niemand. We vertrekken zonder te weten waarheen in het volste vertrouwen dat we ergens meer dan welkom zijn.

Nog geen halfuur onderweg krijg ik een bericht van de verhuurder. Of ik even wil bellen. Een mompelende  robotmeneer leest van zijn script dat we een smakje geld terug krijgen. Omdat vandaag elk woord daarna direct werd teruggenomen, laat ik het hem drie keer herhalen en laat ik hem mijn samenvatting meerdere malen bevestigen. En dat ze ook een vervangend verblijf voor ons hebben geregeld. Een oplossing  die we al uren eerder overeen waren gekomen, maar waar zij op terugkwamen. “The moment ’s gone, we’ve moved on”, deel ik hem mede. En Dat Voelt Heel Erg Goed. Ik zie het geld graag tegemoet, fijne avond nog. Toedeloe.

Frieda zoeft verassend fris onze auto richting de horizon, terwijl ik wat Google naar hotel. Een appeltje, een slokje cola, wat herstellen we snel. Het gemak waarmee we gedoe achter ons  laten is een weergave van onze ontwikkeling. Toenemende eenvoud waarin we zelf wel uitmaken in welke herrie we wel en niet gaan zitten.

Nog geen drie uur later draaien we de parkeerplaats van de Woodborough Inn op. Terras met gezelligheid, ruitjesvloerbedekking en een hartelijke ontvangst. Geen idee waar we of dat we zijn, maar het is precies waar ik wil zijn. Zo’n Dag.

Geschreven tussen echte mensen