Het Dansje

Ze trekt aan mijn hand. Zoveel enthousiasme, levensvreugde en hartelijkheid kan ik niet weerstaan. Dus stap ik dansend in de kring applaudisserende Mexicaanse toeristen die een feestje bouwen op dek 8 van de veerboot naar Calais. Heb ik weer. Frieda, die wél van dansen houdt, doet snel een stapje achteruit. “Ik maak wel een foto, schatje!”, roept ze me boven de ritmische muziek uit toe. Heb ik weer.

Tot groot enthousiasme van de Mexicaanse equipe, hup ik wat op en neer voordat ik soepeltjes een praatje met ze aanknoop. Alles grijp ik aan om mijn Spaanse spreekvaardigheid te verbeteren. Verrast gooien ze er nog wat Engels tussendoor totdat hen duidelijk wordt dat ze echt geheel in eigen taal en tempo kunnen communiceren. Weer een ontmoeting op onverwachte plek om nooit te vergeten. Ik ben van harte welkom in Mexico. Gezellig als je komt.

Gisteravond stak ik nog oververmoeid mijn huissleutel in onze hotelkamerdeur. We boeken letterlijk laatste-minuut een kamer in Canterbury, omdat het echt te laat is om de boot nog te pakken. Komt morgenochtend wel, eerst eten en slapen. De stad is leeg, restaurants gesloten. We lopen een klein uitgestorven Thais restaurantje in waar we hongerig aanvallen. Of we voorzichtig zijn straks op straat. Vanwege De Rellen. Hebben wij weer.

Het land staat al twee weken in de fik sinds drie jonge meisjes werden doodgestoken door een 17-jarige jongen. Nepnieuws wakkert ook hier oliedom denken maximaal aan. Dus concludeert een ruziezoekende minderheid binnen 2 seconden dat het wel de schuld van de migranten moet zijn, met enorme rellen die de hele UK tot gevolg. Dat de, door de Brexit alleen maar verergerde, tekorten aan arbeidskrachten die migratie vooral aanwakkeren laat men voor het gemak achterwege. Daar wordt het maar nodeloos ingewikkeld van. Dat het verkleinen van de migratie instroom een van de primaire Brexitdoelen was en dat juist door het verlaten van EU die instroom enorm is toegenomen, wordt ook strategisch weggelaten. Was er maar een manier om die consequentie te voorzien…. Wat dacht je van de geschiedenis?

Het moet een keer gezegd, in elk geval door mij. Wanneer heeft uitsluiting, van welke bevolkingsgroep dan ook, wél gewerkt? Ik hoor ik het graag, want ik ken uitsluitend honderden, vrij rampzalige, voorbeelden die niet tot het gewenste effect leidden. Maar laten we het vooral nog een keer uitproberen, wie weet werkt het deze keer wel. Tot die tijd doe ik mijn best in verbinding te blijven, succes niet gegarandeerd. Geduld ook niet. Dan weet je dat vast. Als je me zoekt zit ik ergens Spaans of Arabisch te leren. Of ik sta te dansen met vreemden. Je weet het maar nooit met mij. Je bent van harte welkom om mee te doen. Iedereen.

In het donker lopen we via de kortste route terug naar ons hotel. Gedateerd, oudsjiek Engels met openhaard en versleten, rood pluche vloerbedekking. Een douche, van mindere kwaliteit dan die in de hut van aangestampte aarde in Peru, druppelt ’s ochtends mijn haar licht vochtig. We kijken elkaar aan. Het is tijd om naar huis te gaan.

In de haven pakken we het aanbod voor een boot eerder, dankbaar aan. Dat we daarvoor straks een half uurtje langer door Frankrijk moeten nemen we op de koop toe. Verandering van spijs doet eten. Weer lekker links inhalen, brede wegen, lange files en nummerbordendiversiteit. Het was heerlijk op Het Eiland, maar het vertrouwde lonkt weer als nooit tevoren. Zoals mijn hart thuis tikt, tikt het nergens.  

Verstuurd met Mexicaanse gastvrijheid