Eryri

Het ijskoude water omsluit mijn voeten en onderbenen. Pijn van de scherpe stenen op de bodem concurreert met dof opkomende koudekramp. Ik kan ook nooit eens water laten liggen. Altijd moet ik erin. Maar ook één minuutje telt dus voeg ik het heldere water van Llyn Cau toe aan mijn omvangrijke waterverzameling.

Het is altijd een gok zo’n spontane wandeling in een natuurpark. Had ik me niet vooraf moeten inlezen in een gidsje of De Kampioen? Die lieve mensen die vorige week Stonehenge op mijn bucketlist vervingen voor Avebury, noemden ook Snowdonia. Dat vond ik heel grappig klinken. Geen idee wat het was. Blijkt het iets met weergaloze natuur en bergen te zijn… dan wil ik dat dus.

Met minimaal onderzoek en maximaal veel reis- en wandelervaring flans ik een tweedaagse wandeltrip in Snowdonia in elkaar. Inclusief hotel met hele goede recensies, voor ons geschikte wandelroute en parkeerplaats-waar-je-wel-met-pas-kunt-betalen. Bij aankomst blijkt ons hotel een vochtige, eeuwenoude gevangenis waar het water uit de kraan bruin kleurt. Het enige aanwezige personeelslid kijkt me trots aan als hij het water, door het vijf minuten te laten stromen, wat helderder heeft gekregen. Ik besluit hem vanuit het hart te complimenteren, voordat ik in de stromende regen naar de lokale Spar trek voor flessenwater. Voor mooie verhalen moet je niet in de Holiday Inn overnachten, grapt Frieda. En zo is het maar net.

Dus als we vanochtend via de door mij vooraf uitgestippelde route in slechts 13 minuten naar de door mij vooraf uitgezochte parkeerplaats  zoeven, voel ik trots. Wat een landschap, de regen van gisteren gutst in de volle zon wit kolkend van de rotsen. Wat heb ik dit goed uitgezocht. We parkeren op een van de vele beschikbare plekken, ik zocht speciaal een wat minder populaire wandeling uit. De eerste parkeerautomaat blijkt stuk, de tweede accepteert alleen muntjes. En die zitten in Frieda’s tasje. In het hotel.

Via een handelsruil wissel ik mijn 20 pond voor een bizarre hoeveelheid 50 pence muntjes van behulpzame vuilnisman Paul. De automaat accepteert er drie…. we moeten naar zes pond. Terwijl ik een briefje voor achter de voorruit schrijf, zegt Frieda haar talenten optimaal in. “Ik heb vier muntjes!”, roept ze uit de verte. Gespannen luisteren we naar het geluid van vallende muntjes in de machine. Hij beloont ons door eindelijk het zo gewilde bonnetje uit te spugen. We kunnen op pad.

De wandeling maakt alle moeite meer dan waard. Groene bossen, paarse heidevelden en enorme, grijszwarte rotsen. Het steile pad met traptreden aan het begin is een uitstekende cardiotraining. De ronde om het meer test onze technische klauterexpertise meer dan ooit. Water stroomt voortdurend over wat voor wandelpad moet doorgaan. Voor de zekerheid staan we op mijn advies niet al te lang stil onder de brokkelige rotsmuur van de noordkant van de grootste berg hier. Imponerend, wijds en uitdagend.  

Met hele frisse voetjes lopen we de laatste etappe naar beneden. Frieda complimenteert me voor mijn keuze en de voorbereidingen. Mijn op het oog soms eenvoudige inspanningen blijven niet ongezien. We vieren ons geslaagde avontuur met een pintje op het terras van de Unicorn. Snowdonia is magisch mooi.

Anfonwyd o Eryri