Tea garden

Tussen de bomen en van achter het stenen muurtje wenkt ze me. “Hier is nog plek zegt die mevrouw”, Frieda wijst op een klein houten tafeltje op de veranda. Ze voegt er nog aan toe dat ook de bediening hier bevestigt dat het parkeergeld optioneel is. Ik hoor het met argusoren aan, de parkeerwacht is mij met regelmaat ongunstig gezind. Maar ik besluit me over te geven aan de sfeer en de rust van de tea garden. Ik waan me in een aflevering van Miss Marple. Met verrukkelijke scones, sterke thee in bloemetjeskopjes en het tempo door de helft.

Het scheelde niets of waren we hier nooit geweest. Als Frieda het bonnetje van de benzine niet was vergeten, had ik niet luid mopperend onze afslag gemist en waren we tea gardenloos superefficiënt op onze eindbestemming aangekomen. Terwijl ik nog mokkend achter het stuur zit, spot zij een schattig theetuintje naast een fenomenale vestingsmuur en maakt direct vriendinnen met de lokale bevolking. Met buik vol warme thee en een scone met dikke, vette room en jam zie ik de wereld weer voor wat ie is en valt mijn oog op de prachtige muur en het getal 1066.

Vaag herinner ik me geschiedenislessen vol prachtige verhalen en dat ene jaartal dat we wél moesten kennen. Maar wat er ook alweer mee was…. Ik loop door een poort in de muur, leg mijn hand op de stenen en maak contact met eeuwen en eeuwen aan belevenissen. Het bordje verraadt dat toen Willem de Veroveraar hier in 1066 voet aan wal zette, deze stenen vesting al superantiek was. Noormannen legden de eerste steen al in 290 na Christus. Wie mij goed kent weet dat ik hou van oude dingen, er schuilt wijsheid en rust in. Zo ook hier, vlak naast de tea garden.

Met een “have a nice day, darlings”, rijden we weer links verder op onze verdwaalroute. Voor de vorm pakken we Brighton central nog even mee. Op wegen vol vastzittend strandwaarts verkeer schuiven we langzaam naar de boulevard vol aristocratische gebouwen. Met de raampjes open, de zon op ons gezicht en de radio hard flaneren we langs de Atlantische oceaan. Check, Brighton gezien. Voor mij net effe te druk op een van de weinige zonnige zaterdagen die de UK telt. Ik dwaal liever nog wat verder. Het glooit zo mooi groen hier.

Op de rand van weer een nationaal natuurreservaat legt Ruth ons uit waar de vluchtroute is in geval van brand. Da’s hier verplicht, dus in elk onderkomen wijst men je als eerste waar je heen moet als er brand is. Ze wijst naar de trap waar we net zijn opgeklommen…daar weer naar beneden dus. Ons appartement is fris, modern en van buiten authentiek oud. Na een dagenlang dieet van sterke thee in plaats van slappe koffie maakt mijn hart een sprongetje bij de aanblik van een nespresso apparaat. Een bakje is al voldoende voor een lange wandeling naar het strand. Hand in hand zien we de zon in zee zakken.

Soms loopt het anders op zo’n dag. Je moppert wat op elkaar, je rijdt een keer verkeerd en wantrouwt de parkeerautomaat. Maar juist als je denkt dat je niet krijgt wat je wilt, krijg je precies wat je nodig hebt. Een tea garden met een vet oud kasteelding ernaast.

Geschreven met rust en wijsheid