Bij de Britten

Het licht dat tussen de rolgordijnen kiert, verraadt dat de zon vandaag fel schijnt. Ik rek me uit op het keiharde matras waar ik verrassend lekker op heb geslapen. We starten de dag met ontbijt op bed en een parkeerboete. Zo gaan die dingen.

Het is al de derde op rij. Allemaal onterecht overigens, want wie mij goed kent weet hoe regeltrouw ik ben. En hoe ik me erger aan andermans fouten. Dat ook. Dus plemp ik het geel-zwarte-plasticje-met-dreigende-tekst op de balie van ons middeleeuwse hotel dat ons parkeerkaartje tegen betaling regelde. Duizend maal excuses, iets met een typfoutje. Ze gaan het voor me regelen, dat ik er maar lekker  een mooie dag van mag maken. Hoewel niet vrij van fouten zijn ze zonder meer bereid ze goed te maken. Steeds uiterst beleefd. Die Britten.

Mijn vooroordelen over vies, vet eten en eindeloos veel variatie op miezerig weer, blijken ongegrond. Op de chocolade croissantjes na dan. Wie doet er nou Nutella in een croissant? Het bier is heerlijk, het eten de ideale mix tussen Indiaas en Engels, de bediening  vriendelijk en grappig en ze hebben hier tegen alle verwachting in ook gewoon groentes. De zon brandt net niet op mijn blote benen. Precies zoals ik het graag heb.

En dan blijkt Canterbury ook nog een wonderschone stad met eeuwenoude steegjes, Dickens-achtige pandjes, een helder stromend riviertje, perfecte gardens en een 1400 jaar oude kathedraal. 1400 jaar! Da’s van toen de Middeleeuwen nog moesten beginnen. We vallen met onze neus in  Graduation week. De afstudeerhoedjes vliegen vlak langs gotische ramen door de lucht, terwijl feestelijk geklede familieleden hun net afgestudeerde kroost vereeuwigen. De lucht vol van vreugde en nog onbenutte levenskansen. Ik voel me weer even 22 jaar oud, aan de voet van het echte leven.

Natuurlijk valt het qua mode ook helemaal niet tegen. Niet in de laatste plaats, omdat ik hier in het kleinste maatje pas. We shoppen wat typisch Engels snoep en Harry Potter accessoires voor het thuisfront tot we vallen voor iets met live jazz muziek in een club. Da’s hier dus heel eenvoudig. Je gaat gewoon zitten met een cocktail, niks geen entree, alle leeftijden door elkaar. Geen gedans ook. Perfect.

Terwijl de zangeres met zwoele stem een melodietje de ruimte in slingert, bliept mijn mail dat ons hotel de boete heeft betaald. Opgelost in een paar uur i.p.v. de paar weken die het me in Nederland kostte om andermans fouten recht te breien. Ik merk dat ik geïntrigeerd raak. Misschien wel gecharmeerd. Die Britten.

Verstuurd in goed gezelschap