De Cirkel

Al in de auto maakt mijn hart een sprongetje zodra ik ze zie. En je mag er inderdaad zo tussendoor lopen!  Parkeren is ook niet eens een probleem. Betalen wel, want de automaat is geheel offline en accepteert derhalve uitsluitend muntjes. Betalen met pinpas gaat hier never nooit niet komen, hier mag nog geen spade de grond in. Want wij zijn in een millennia oud werelderfgoed.

Stonehenge staat al jaren op mijn lijstje. Van steen, ouder dan onze jaartelling aankan en met magisch-mythisch onbekende functie. Dus vertelde ik dagen geleden enthousiast bij een piepklein kerkje aan weer van die vriendelijke locals van mijn plannen en mijn passie. “Stonehenge, no don’t go there”…. Beteuterd staar ik ze aan. Of dat ik ervan hou om aan de stenen te zitten, want dat mag niet meer in de cirkel der cirkels. Je mag er niet eens meer in. Op mijn mobiel typen ze de naam van een veel betere steencirkel, Avebury. Die blijkt veel groter en ouder dan Stonehenge, je mag ertussen lopen, de stenen aanraken en het is gratis ook nog. Vertel het niet verder, maar het is er super rustig. Zelfs op deze zaterdag in het hoogseizoen.  

Frieda maakt liefdevol foto’s, terwijl ik ontroerd contact maak met een 4500 jaar oude steen in de grootste steencirkel van de wereld.  335 meter in doorsnede. Dit is duizenden jaren ouder dan dat wat de eerste Romeinen hier opmetselden. Dit was al vet antiek toen het kindeke Jesus zijn oogjes opende. Cleopatra zou hier de kunst van de zware-steenbouw hebben kunnen afkijken. Het is zo oud dat niemand meer weet waar het voor is. En dat is voer voor speculaties.  

De hypotheses variëren van een soort van zonnewijzer – wat dit echt niet is – tot ceremonie of verzamelplek. Wat de functie van De Cirkel ook is geweest, het moet hoe dan ook de moeite van de enorme investering waard zijn geweest. Niet alleen bestond Avebury Henge ooit uit 600 stenen. Ze staan ook nog eens op de rand van een meters diepe greppel die voorafgaand aan de plaatsing van de stenen is gegraven. Staand in de schaduw van zo’n megaliet voel ik ontzag en nederigheid. Tussen ons gezegd en gezwegen, denk ik dat het een soort van festivalterrein was. Voor de broodnodige neolithische teambuilding of een beetje daten buiten je stam. Of iets vergelijkbaars van onschatbare waarde.

Bij het laatste hekje, voor we in de kerk thee gaan drinken, loop ik nog één keer terug. Ik heb nog niet genoeg steen gehad. Frieda lacht, terwijl ik met beide handen een grote rots vastpak. Weer die rust  en wijsheid. Nu ben ik klaar om te gaan. Met gevoel net de loterij te hebben gewonnen stappen we weer geheel ontvangstloos in de auto. We vinden ons pad wel.

Zodra de weg iets breder wordt dan onze auto, heb ik genoeg streepjes op mijn mobiel om de weg naar Cardiff, de hoofdstad van Wales, in te typen. Gelukkig maar, want we zijn zelfs voor ons doen van de zeer spontane reisplannen hier en mijn topografische kennis van Groot-Brittannië is niet optimaal. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik altijd dacht dat Wales in het oosten van dit eiland lag…weer wat geleerd.

Al op de Prince of Walesbrug stappen we een andere wereld in. Opeens alleen maar medeklinkers op de verkeersborden, afgewisseld met af en toe een ‘ae’ of ‘oe’. Frieda mist spontaan een afslagje. Dol op talen, luister ik een stukje van een lokale zender. Ik versta er Geen Enkel Woord van. Helemaal niks. En ik beheers zes levende en twee dode talen. Dus leer ik met grote schreden. Elk bord een Rosetta steen met een Engelse vertaling van het Welsh erboven. ‘Groese’ betekent welkom en ‘ffordd’ rijbaan. Nou de rest nog.

Cardiff blijkt een grote, uitbundige stad. Na dagen op het platteland kijken we enigszins timide naar luidruchtige, maar uiterst gezellig dronken Britse dames in felverlichte clubs. Frieda besluit dat we daar te oud voor zijn en klimt de trap van een jazzcafeetje op. Een vals zingende live muzikant, een Ron Weasley look-a-like als barman en heerlijke cocktails. Meer heb ik niet nodig. Ik voel me jaren jonger. Er is iets rond vandaag.

Geschreven met eindelijk weer 5G ontvangst