Frieda leest een Peruaanse krant onder het genot van weer een emmertje cappuccino. Ze haalt er een spelfout uit. Ook op vakantie is zij juf. En laat niemand denken dat zij onder doet voor mij qua beheersing van de Spaanse taal. Dat haar nieuwsgierigheid naar de laatste stand van zaken in de voetbalwereld haar belangrijkste drijfveer is, maakt het leerrendement er niet minder om. Samen vertalen we een paar zinnen die onthullen dat Ronaldo iets met voetbal doet. Ook in het Spaans interesseert mij dat weinig, maar al het andere des te meer.
Na 12 lange uren op 18B trokken we onze rugzakken van de band, keken we elkaar even aan en stapten we Peru binnen. De aankomsthal is een soort bos van chauffeurs en reisleiders die bordjes met namen omhoog houden. Tussen de honderden namen ontdekken we in de veilige handen van Walter, de onze. Walter blijkt een hele vriendelijke chauffeur met een soepele, tikkeltje brutale rijstijl. In roestig Spaans start ik een beetje small talk, iets dat mij in mijn moedertaal al moeilijk af gaat. De 40 minuten naar ons hotel vliegen echter voorbij. Als we op de bel van 3B Barranco drukken weet ik dat Walter zes broers en zussen heeft die allemaal in Lima wonen, dat hij nog nooit buiten Peru heeft gereisd en dat hij vindt dat het nu rustig is op weg. Midden in de toeterende massa auto’s en minibusjes vraagt Walter van wie ik zo goed Spaans heb geleerd. Opeens realiseer ik me hoe goed dat gaat. Verrast roep ik: “Hablo Español!”, uit (ik spreek Spaans). Walter en Frieda lachen. Door het vroege donker zien we een glimp van de Stille oceaan. Lima ruikt naar benzine, naar vocht en naar zee. In ons hotel vallen we in een lange, diepe slaap in een eindelijk koele nacht.
Nog in ons hotel vloeit de vriendelijkheid van de Peruanen door de voordeur naar binnen. Ons ontbijt valt bioritmisch samen met ons avondeten ofzo, want we schransen hongerig roerei met veel toast weg. De ontbijtmevrouw zet vriendelijk en geduldig tot 3x toe de broodrooster voor ons aan. Omdat Walter ons gisteren al langs een geldautomaat heeft gereden staat voor vandaag eigenlijk maar één ding op het programma: onze Peruaanse SIM-kaart opladen. Na een uurtje in het Spaans prepaid-pakketten vergelijken besluit ik dat ik er alleen niet uitkom. De dames van het hotel storten zich erop met meer gastvrijheid dan ik had durven dromen. Eerst online een pakket kiezen, dan naar een bodega om cash te betalen en we zijn Peruaans online. Ook hier is alles anders.
Op straat valt me op hoe rustig en vriendelijk de mensen zijn. Mijn bevooroordeelde geest had mij anders voorspeld, maar voor een stad met tien miljoen inwoners is men verrassend dorps en beleefd. Zo worden we op straat gegroet, met rust gelaten en als Frieda niest wordt haar gezondheid toegewenst. Zo mooi als de mensen zo prachtig viezig is de stad. Het is bewolkt, grijs, vochtig en aangenaam koel. Aan de stoep kleeft een laagje drab dat met het kleine beetje regen dat vannacht is gevallen niet wegspoelt. Achter alle auto’s zweeft een blauwe walm waar Frieda heftig wapperend met haar hand van alles van vindt. Maar de palmbomen ruisen, de vogels fluiten een onbekend lied, overal klinkt muziek uit onze jeugd en de koffie is sterk en geurig. De supermarkt is gevuld met exotische vruchten, minstens tien soorten aardappelen en mais, melk in een zakje en veel dingen die inka worden genoemd. Al het brood dat we proeven is heerlijk, het fruit ook, maar over de inkacola zero zijn we het nog niet eens. Iets bubblegumachtigs maakt het vies en kinderlijk lekker tegelijk.
In cafe sofá zakken we langzaam in een nieuwe levensstijl. Ik drink een kopje coca-thee, eet een quinoa salade en maak een grapje in het Spaans. Met open geest omarmen we de gebruiken die de komende weken ook de onze zullen zijn. Water uit een fles of uit het filter, altijd cash betalen, oversteken met de nodige bravoure en wc-papier in de bak ernaast….
Alweer hongerig vallen we een klein alternatief restaurantje binnen waar men simpel en ontzettend lekker eten maakt. Dat dit net de enige plek in Lima is waar geen alcohol wordt geserveerd nemen we met een chai theetje op. Eerst eten.
Verstuurd met een restje jetlag
Maak jouw eigen website met JouwWeb