Ik neem nog een stukje sushi met zoete aardappel. Zes man personeel bedient hier acht gasten. Uiteraard werken in El Buda Profano waar men uitsluitend veganistische sushi serveert ook twee dames van de damesliefde. Van de gasten is 90% vrouw, de rest zijn Hollandse mannen. De enige mannen ter wereld die overal man genoeg voor zijn. Vol zelfvertrouwen nemen ze plaats in dit lesbies-veganistiese vacuüm. Na een lunch bestaande uit quinoa kroketjes met quinoa salade was ik quinoagewijs even voorzien. “Hee”, zegt Frieda, “hiervan waren toch vijf stukjes?”. Schuldig kijk ik haar aan, niet eerder lag de volledige menukaart van een restaurant aan mijn voeten. Dat de wijn zozo smaakt neem ik sportief op een koop toe.
De hele dag slenteren we door de stad. Als Frieda haar knie geen pijn had gedaan was dat zeer ontspannen geweest, maar ze staat vaak genoeg stil om actie te ondernemen. Al maanden voor de start van onze reis kreeg ik de rol van scheepsdokter toebedeeld. Van de GGD-verpleegkundige leerde ik de symptomen van hoogteziekte en malaria te herkennen opdat ik die behandeling tijdig kon starten. Daarnaast prentte ik de adviezen ten aanzien van voedselveiligheid, behandeling voor hondsdolheid en zikakoorts in mijn geheugen. Ik was het die verantwoordelijk was voor het samenstellen van onze uitgebreide reisapotheek.
Maar een behandeling met Voltaren geeft geen verlichting. Terwijl Frieda met een ijszakje op ons hotelbedje rust, trek ik solo de stadsjungle in op zoek naar massage-olie. Baby-olie is het enige verkrijgbare vet, blijkbaar worden alleen babyspiertjes hier gemasseerd. Bij mijn terugkeer maak ik de nodige grapjes over mijn helende handen. Bij de lunch mislukte onze heldhaftige pogingen om de derde ontmoeting met een cocablad-kauwende-reiki-zen-maar-niet-heus gids van koning aap (reisorganisatie) te voorkomen. Hij gaat waar het universum hem brengt en dat vind ik met mijn warme, helende handen en uiterst rationele geest de nodige grapjes waard.
Met losgemasseerde knie, pijnstillers in de buik en brace ter stabiliteit stapt Frieda een paar uur later weer zeker de wereld in. We kopen prachtig gekleurde souvenirs en voor Frieda een trui van zachte alpaca wol in eindelijk de goede maat. Soepeltjes vragen we in het Spaans naar andere kleuren, grotere maten of een spiegel om onze aankopen in te bewonderen. Zelfs respectvol afzien van een koop lukt ons al redelijk zonder ook ook maar een woord Engels te gebruiken.
We sluiten onze sushi-maaltijd af met chocolade-banaan sushi. De geneeskrachtige werking van cacao wordt vaak onderschat dus Frieda likt voor de zekerheid het plankje helemaal schoon. Morgenochtend trekken we verder het binnenland van Peru in naar Colca canyon, een fenomenaal natuurgebied. De weg erheen voert ons over een pas van 5000 meter hoog. Zo dicht was ik nog nooit bij de hemel.
Verstuurd in anticipatie op ijle lucht
Maak jouw eigen website met JouwWeb