De douche in het Niños hotel in Cusco is heerlijk. Er komt water uit de kraan, het putje loopt door en als je ‘s avonds een beetje aan de late kant gaat, verandert hij ook niet steeds van temperatuur. De luxe is ongekend na ons agrarische avontuur. Een bed met echt dekbed is een verademing na bijna twee weken onder loodzware wollen dekens. De voetjes passen er zelfs in. Een piepklein elektrisch kacheltje blaast een weldadig stroompje warme lucht waar we ons getweeën in proppen. Frieda smikkelt een ontbijtpannenkoekje weg en ik smeer de verse jam dik op mijn eindelijk bruine boterhammen, zoals mijn moeder dat ook altijd doet. Men serveert hier zelfs echte koffie, niet die ongelooflijk smerige koffie-essence. Ik plof een grote plunjezak was op de hotelbalie. Vanmiddag gaan we op de massagetafel zodat we optimaal fit zijn voor de trektocht die we over een paar dagen gaan lopen.
De laatste ochtend in Coporaque fatsoeneer ik nog één keer mijn haar in het spiegeltje dat staat afgesteld op mijn buikhoogte. We nemen net na zonsopgang afscheid van Amanda en Freddy en stappen in de 4M-express. Dat is een ‘toeristische’ buslijn die ons in slechts 10 comfortabele uurtjes van Chivay naar Cusco zal brengen. Frieda zit op plaats 13… knietjes strak tegen de stoel ervoor. Ik leerde al heel veel nieuwe Spaanse zinnen zoals, “Hoe laat is mijn was klaar?”, “Kan ik dit water echt, echt drinken, weet je het zeker?”, “Er zit een kuil in mijn bed” en “Twee pisco sour, alstublieft”. Onderhandelen over beenruimte zit nu ook in mijn repertoire. Onze hostess, Oscar van dik in de zestig, is aandoenlijk behulpzaam. Hij plaatst ons direct op de ‘Hollandse’ stoelen met veel beenruimte. Oscar is dol op André Rieu dus op Nederland dus op ons. En wij op hem.
Terwijl de bus opnieuw de pas van 4910m op slingert en wiebelt, heet Oscar ons achterstevoren rijdend in gebrekkig Engels hartelijk welkom. Dat hij 80% van zijn zinnen start met “I say you my friend” maakt hem sympathieker dan Sinterklaas. Zorgzaam brengt hij ons dekens tegen de bijtende kou. De bus kan óf de steile pas oprijden óf verwarmen dus we kruipen diep onder de deken terwijl Oscar broodjes voor ons bestelt bij een restaurant op de hoogvlakte. Vandaag bereiken we tot onze verrassing weer fenomenale hoogtes. Bijna de hele reis brengen we boven de 4000m door. Oscar geeft ons het advies “eat little, drink mucho, take rest today”. En in redelijke gezondheid genieten we van de gigantische geelbruine hoogvlakte gevuld met vicuñas, alpacas, lamas en kopermijnen. Dat hier mensen kunnen wonen is me een raadsel, er hangen zelfs kinderkleertjes aan de waslijn. Menselijke voortplanting op deze hoogte is een wonder dat blijkbaar bestaat.
Het landschap verandert van geelbruin en glooiend naar groenbruin en ruig als we de kloof inrijden die ons naar Cusco brengt. Lekkere stoere rotspartijen zoals in de Alpen en Noorwegen met groen en meer water. De hoedjes van de vrouwen zijn opeens smal en hoog, niet meer plat en breed zoals in de Colca kloof. De plastic waterflessen in de bus kraken als we afdalen naar hogere luchtdruk. In de verte glinstert Cusco in de zon. Een statige stad. Ik oefen nog wat Spaans, want het is tijd dat ik ook de verleden tijden die profesora Claudia ons bijbracht meer ga inzetten. Het Spaans eert alle verleden tijden die in het Nederlands tot de vergetelheid behoren of gewoonweg niet bestaan dus ik geniet weer nerdig van die verschillen. Toen ik in een gesprek met Amanda een imperfectootje correct inzette kreeg ik een spontaan applausje. Dat smaakt naar meer dus ik oefen vlijtig tot aan Cusco. Bij aankomst staat chauffeur Helmut ons op te wachten, Duitse namen zijn blijkbaar bijzonder populair als jongensnamen in Peru.
Met lippen als schuurpapier en honger voor wel tien cavia’s ploffen we neer in het fantastische café naast/in het hotel. Niet veel later schuift Elena, onze reisspecialist, aan. Elena is Nederlandse en woont hier in Cusco. Zij is het die samen met het bedrijf waarvoor ze werkt deze hele reis voor ons samenstelde en regelde. Ze glimt als ze het blikje Hema-stroopwafels waar ze naar verlangde in ontvangst neemt. Samen lopen we de details van de komende weken door. We gaan op trektocht naar Machu Picchu en dat vergt de nodige voorbereiding. Het treinongeluk van eergisteren heeft geen invloed op onze reis. Wij nemen een andere route. Hoewel vooruit (of terugkijken) niet zo in mijn aard ligt krijg ik kippenvel van het moois dat nog in het verschiet ligt.
Het is tijd om Cusco te gaan verkennen, geld en water te halen, de sfeer te proeven.
Verstuurd in luxe
Maak jouw eigen website met JouwWeb