22. Hééét

Een luid, diep gebrul vult de lucht. Omdat ik een pietsie verstand heb van fauna en topografie, kan ik mijn opkomende oerangst dat het een leeuw betreft wegrationaliseren. Maar het gegrom van de mannelijke rode brulaap heeft verdacht veel weg van dat van de koning der dieren. Het indrukwekkende geluid vult een verder geluidsstil oerwoud. Als de brulaap brult is de rest stil. Ik ook. Met kippenvel sta ik in een junglesaunaatje van een graad of 35 muisstil aan de grond genageld. Net zoals bij een concert met hele goede muziek, gaat deze overdonderende lokroep, dwars door alle cellen van mijn lijf. Een bevrijdende, energieke ervaring.

Het lokaliseren van de maker van het geluid is om twee redenen niet perse een doel op zich. Ten eerste omdat het gebrul van de rode brulaap indrukwekkender is dan de visuele aanblik ervan. De tweede reden is meer praktisch van aard, het geluid weerkaatst in alle richtingen tegen de bomen waardoor de bron moeilijk te achterhalen is. Maar onze gidsen rusten niet voordat wij ja hebben gezegd op de vraag of we het dier in kwestie ook hebben gezien. Ja dus, en hij is rood…

Vandaag is het universum ons jungledier-technisch zeer, zeer gunstig gezind. We zien naast rode brulapen ook kapucijnerapen, doodshoofdaapjes, tamarins, kaaimannen, minstens 10 soorten papegaaien/parkieten/lorries, schildpadden, drie soorten reigers en weer een variant van de aalscholvers die we overal ter wereld zien. En alsof dat nog niet genoeg is, zwemt er een familie zeldzame reuzenotters voorbij op onze kanotocht over het Sandovalmeer. Ook de schoonheid waar onze gidsen niet naar op jacht zijn ontgaat me niet. Lianen in alle varianten, vlinders in zwermen groter dan ik ooit zag, termietennesten hoog in bomen!, hagedissen die wegschieten tussen het strooisel. De jungle is prachtig en meedogenloos.

We doorwaken een tweede nacht voor nog een observatie van de bamboerat. In aanvulling op mijn eerdere pre-publicatie meld ik dat deze rat stipt om middernacht ontwaakt en er een hyperactieve leefstijl op na houdt. Bij gebrek aan toegang tot onze kamer, rent onze vriend urenlang heen en weer over het plafond, zoals mijn vroegere bovenbuurman. Tussen onze hazenslaapjes door verwijder ik nog een laatste teek van mijn been. Om vier uur ‘s ochtends piept mijn wekker ons haastig wakker terwijl we net slapen. In het donker racet weer zo’n vieswit busje ons naar de Madre Dios, een brede, bruine rivier. In een klein eco-bootje met grote, blauwe walm erachter knetteren we naar een kleilaag waar iets speciaals mee is. Ergens in het donker, als ik me weer eens afvraag waarom ik dit toch iedere keer weer opzoek, realiseer ik me dat dit me de inspiratie levert voor mijn verhalen, voor mijn leven. Hoewel een supergelukkige, helemaal perfecte ervaring ook een mooi verhaal kan opleveren, zijn het vaak de momenten die anders lopen dan verwacht die het beste schrijfwerk in me losmaken. De jungle biedt me meer van die momenten dan welke door mij bezochte plek ter aarde. De schoonheid zit vaak in de imperfectie. Hier in het oerwoud zit zij in de extreme tegenstelling tussen ongekende schoonheid en bizar veel fysiek ongemak.

Gistermiddag waagden we ons met een vol busje DEET op en onder onze kleding het vochtige moerasoerwoud in. Stilstaan is geen optie dus de foto van de door onze gids uit zijn hol gelokte vogelspin, sla ik wuivend over. De aan het eind van de middag terugkerende vogels vliegen luidkakelend over onze hoofden, de krekels tjirpen. “Ariba”, zegt onze gids. Een grote toren met veel trappen rijst boven ons uit. Reizen is loslaten. Eenmaal boven moet het ergste nog komen. Een touwbrug van een meter of 60, ver, ver boven de grond wijst de onzekere weg naar een enorme boom met een platformpje. Omdat zoeken naar bevestiging en zekerheid op deze plaats eerder zinloos is gebleken, loop ik stap voor de stap de hangbrug over. Het venijn zit hem in de staart waar de hangbrug overgaat in een soort hangtrap die ik met zwetende, samengeknepen lichaamsdelen trots bedwing. Natuurlijk is het uitzicht op de boomtoppen en de ondergaande zon fenomenaal.

In de volle overtuiging dat extreem ongemak ook vandaag de prachtigste levenservaringen zal opleveren zitten we doordrenkt van de DEET in een laf zwemvestje in de walmboot op weg naar een klei-lik. Dat is een plek waar vogels klei likken om aan mineralen te komen om bijvoorbeeld een eierschaaltje te maken. We staan lang te wachten terwijl duizenden papegaaien zich in de bomen verzamelen. Na een half uur stijgen ze op en verdwijnen om de hoek….meerdere bootjes walmen om toeristen hun beloofde kleilik-ervaring te geven. Prachtige Stienstra-groene (naar de bedrijfskleur van mijn broertje) vogels happen stukjes uit een verticale kleiwand. Precies op dit stuk en niet honderd meter verder. Af en toe vliegt de hele zwerm gillend op, vliegt perfect synchroon een paar achtjes en daalt gezamenlijk weer neer. 

Na een uurtje motoren meren we aan voor een uurtje wandelen in een vochtige, hete, met fantastisch dierenleven gevulde jungle. Bij een steigertje liggen de kano’s klaar. Supergrote, voor een vrouwtje of tien. Onze gidsen peddelen ons door ondergelopen jungle. Zonder blauwe walmen holt er veel minder weg, maar het mooiste vind ik natuurlijk weer die luchtwortels die de bomen maken om aan zuurstof te komen. Het bos opent zich, het Sandovalmeer strekt zich voor ons uit. Het is adembenemend mooi en onpasselijk heet in de volle zon. Bijna leg ik het loodje bij een temperatuur tegen de 40 graden. Mijn genetische basis komt van noormannen en vikingen, niet van indianen dus ik stook veel te hard voor deze omgeving. Bij onze lunch lig ik met een natte lap op mijn hoofd bij te komen. Vlak voor de terugweg gooi ik zoveel mogelijk koud water op mijn hoofd. Gelukkig staat er een briesje, maar zodra we aankomen klok ik een half litertje koud water in één keer weg.

Op de motorboot terug over die vreemde, bruine rivier valt de spanning van ons af. Het zit erop, we hebben het overleefd, we mogen terug naar Cusco, naar de bergen. We vallen allebei in een diepe, ontspannen slaap.

Verstuurd na extreme hitte