4. Great barrier reef

We lagen dus hartstikke wakker vannacht. Hoewel Frieda haar ogen om 21 uur 's avonds amper open kon houden, liggen we allebei na een paar uurtjes slapen klaarwakker in bed. We wijzen onze jetlag als schuldige aan, maar weten allebei beter. Enorme opgetogenheid over het vooruitzicht eindelijk rond het Great barrier reef te gaan drijven en een pietsie angst voor het idee straks te moeten ademen uit een tankje wisselen elkaar voortdurend af. Ver voor de wekker ons moet wekken, zitten we een half uur voor zonsopgang al beneden aan het ontbijt. Als ik de balkondeur open rolt een wirwar van vogelliedjes samen met heerlijk frisse ochtendlucht de kamer in. Zoveel nieuwe geluiden, zoveel nieuwe geuren.

Met rugzakjes vol zonnebrand, petjes, swimmers (dat is Australisch voor zwemkleding) en water lopen we tijdens zonsopgang naar de Great barrier reef terminal waar onze boot, The evolution, zal vertrekken. Hoewel we met 150 anderen hebben besloten die dag tot de onze te maken, verloopt alles aan boord als een goed geoliede machine met Duitse preciezie en Australische vrolijkheid. We worden gebriefd door Shakira over de do's en dont's aan boord van The evolution. Zo mag je gratis thee, koffie en water pakken en alle crewmembers vragen stellen. Maar onze schoenen moeten uit en zeezieken moet je buiten doen. Van dat laatste maaken tijdens onze wilde tocht naar het reef steeds meer mensen gebruik. Terwijl JC ons uitlegt hoe we onder water moeten ademen en communiceren wordt het leger en leger in de briefing room. Hollanders leren gelukkig al jong zeeziekte te voorkomen door de ogen op een vast punt aan de horizon te richten. Chinezen en japanners blijkbaar niet....JC loopt met de nodige humor de testvragen door waarvan wij dan true or false moeten aankruisen. Frieda en ik roepen zoals het goede leerlingen betaamt alle (goede) antwoorden door de ruimte heen. Nee JC, we snappen dat als je oren pijn doen dat je dat niet lekker door moet gaan met duiken. In jolige stemming plaatsen we vervolgens netjes een kruisje in het vakje false.

We besluiten te starten met een snorkeltour onder leiding van marien bioloog Maya die net zo mooi is als haar naam. We blijken de enigen. Maya brengt ons vriendelijk en rustig de beginselen van het snorkelen bij. Zodra we te water gaan, blijkt de zee rond boot gevuld met, door zwemvesten omhulde toeristen, die wild maaiend met flippers ronddrijven. Een soort soep van snorkelaars. Maya loodst ons direct naar een rustiger deel, steekt haar hoofd in water en zegt "Look a boulder coral!" Ik steek de zoute snorkel in mijn mond en kijk naar beneden. Mijn adem stokt...wat een kleuren, vissen, beweging, vormen. Zoveel variatie heb ik nog nooit gezien. Ieder stukje van de bodem en de waterkolom erboven bevat iets anders. Overal schieten prachtig gekleurde vissen weg, wuift koraal rustig heen en weer doemen nieuwe levende kunstwerken voor ons op. Maya legt ons het verschil uit tussen zachte koraal, dat een inwendig skelet bevat en met tentakels voedsel vangt, en hard koraal dat in symbiose met algen leeft en een hard uitwendig skelet vormt. We deelen duidelijk een passie voor ecologie en een zorg voor het welzijn van onze planeet dus krijgen we ook het nodige gebleekte koraal te zien. We drijven nog wat rond tot Frieda misselijk wordt van de deining.

"Safety numbers 116 and 117, you wanna dive?" Eh? We waren toch in team 10 ingedeeld dus later aan de beurt? Met een week gevoel in de knietjes neem ik plaats op de bank en steek mijn armen door de lussen van de BCD. Dat is een boyancy controlled device, een soort rugzak die kan worden opgeblazen om te drijven, of juist niet. Ik wordt vastgesjord aan mijn tank en voorzien van een loodgordel. Dan met 25 kilo duikuitrusting over een wild schommelende boot naar de achtervlonder door de knieën (!) en dan zitten. Flippers aan, duikbril op, de BCD keihard opblazen en met een lichte duw in mijn rug lig ik in het water. "Stick your head in the water, honey", en daar ga ik langs het metalen trainingsrek naar beneden. Ik voel de druk op mijn bril en oren als ik het vertrouwde gezicht van JC zie. Met onze afgesproken handgebaren vraagt hij me de skills te doen die we hebben geleerd. Oren klaren en het mondstuk uitnemen en weer schoonblazen om door te ademen. JC klapt in zijn handen, dat gebaar hadden we niet afgesproken, maar het betekent vast dat ik voor dit deel ben geslaagd. Opgelucht geef ik hem een vriendelijke lach, aaaaah water in mijn bril! Lachen onder water is dus niet handig, je moet je lippen in een soort zoenstand houden anders lekt je bril. Ik herinner me na 1 seconde paniek dat ik ook heb geleerd om mijn bril onder water leeg te maken en soepel blaas ik lucht in mijn bril. Crisis averted. Omdat we nog niet zelf mogen duiken gaan we strak gearmd met JC en twee andere onervaren duikers op pad. Rustig blijven ademen, elke meter de oren klaren en niet lachen. Oh, en op de prachtige omgeving letten natuurlijk. Was ik even vergeten. Onhandig manoevrerend in een rijtje van vijf mensen botsen we lichtjes tegen het nodige koraal aan. Waarschijnlijk is dat de reden dat we niet langs het mooiste spul gaan. Het kan mijn pret niet drukken en na de verplichte onderwaterfoto kom ik met brede grijns (nu mocht het weer) boven. Een geweldige ervaring dus we kunnen met een gerust hart op voor het echte werk over twee weken. Dan doen we de 5-daagse PADI-cursus en dan zitten we erop, op duiken. De rest van de trip brengen we snorkelend en wijn drinkend door. Met wild kapsel van de wind en het zout, en enorm gevoel van vrijheid zetten we weer voet aan wal.

We vallen 's avond om 20:30 uur nog nawiegend van de boot als een blok in slaap.

Verstuurd vanuit de lucht boven the red centre