Vandaag start ons tweedaagse bezoek aan Kakadu national park. Dat is net zo groot als Nederland dus alleen een goed getrainde, Japanse toerist zou het in die tijd redden, maar we doen een dappere poging. We zijn op een tour die in totaal vier dagen duurt en we hebben nog meer te bezoeken. Annelies is rustig van aard en start pas om 7:30 uur de bus. Ik heb dus alle tijd voor ontbijt en de afwas, die ik samen doe met Pepper een bescheiden 14-jarige puber die net als veel meiden van die leeftijd steeds moet giechelen om mijn grapjes. Ik heb de grootste lol als de pappa van Pepper zijn camera pakt om dit bijzondere moment vast te leggen. Pepper wil, zoals het alle gezonde pubers betaamt, thuis nooit de afwas doen. Ik krijg veel krenten uit de pap, ook hier.
Annelies legt ons al scheurend met de bus van alles uit over het ochtendprogramma en over Kakadu. Dat heeft namelijk niet alleen een beschermde status vanwege zijn weergaloze natuur, maar ook vanwege het culturele erfgoed dat er te vinden is. Ik ben niet enthousiast vanwege de laatste nogal eentonige wandeling langs plaatjes op de rotsen. Maar Annelies doet deze wandeling zelf en verzekert me dat het leuk wordt en dat ze ook over de natuur gaat vertellen.
Annelies is inderdaad een goede verteller en krijgt niet alleen mijn aandacht maar ook die van de jongste groepsleden. De aboriginalkunst is divers en complex. Ik begrijp er niet veel van, maar ik word wel warm van een rotstekening van een tasmaanse tijger. Die is in Australië al duizenden jaren uitgestorven, maar de tekenaar heeft hem nog in levende lijve gezien. We komen ook langs afbeeldingen met anatomische details zoals een wervelkolom en inwendige organen. Een anatomie-atlas van duizenden jaren oud, in steen. Pretty cool.
We lunchen op de kampeerplaats waar we ook deze nacht zullen doorbrengen. Dit is verreweg de meest luxe accommodatie die ik qua camping heb gezien hier. Ruime tropententen met een tweepersoonsbed, een eenpersoonsbed en houten vloer erin. Wel van flink doorzichtig gaas weer, maar onze Britse reisgenoten zijn superveel preutser dan wij. Ik bennieuwd naar hun capriolen vanavond. Stroom, ventilator en licht behoren net als in andere tenten tot de standaarduitrusting.
Onze reisgenoten besluiten hun CO2-voetafdruk wat te vergroten door voor veel dollars een rondvlucht over dit gebied te boeken. Ik voel er weinig voor om de bewoners van afgelegen aboriginaldorpjes op te schrikken met rondvliegende propellorvliegtuigjes, dus nemen wij een duik in het fantastische zwembad op de camping. Na een uurtje relaxen komt Annelies ons halen. Ik ben als een kind zo blij als ze me een plaats vooraan in de bus aanbiedt. We gaan door een bijzonder stuk van het park waar regelmatig overstromingen zijn en als ik voorin zit kan ik dat beter zien, zegt ze. Dat lijkt mij ook, meld ik haar ondeugend. Zodra ik mezelf in de hoge vrachtwagencabine heb gehesen valt de airco in de bus achter me uit. Timing is everything.
De volwassenen in onze groepen vragen ons steeds hoe het is om leraar te zijn. In Engeland is dat blijkbaar een gewaardeerd beroep en men heeft hier ontzag voor ons. Dat ben ik niet gewend. Annelies, die Australisch is, vraagt me er ook naar en concludeert uit mijn verhaal dat ik het erg naar mijn zin heb in de klas. Zittend in die stoffige, hete vrachtwagencabine midden in een verlaten, ongerept landschap realiseer ik me opeens weer hoe ontzettend graag ik lesgeef aan pubers. Ik val even stil.
De middag bestaat uit nog een culturele wandeling die me vooral als heeeeeeel heeeeeet in het geheugen staat gegrift. Aan de minimale aanbevolen hoeveelheid van drie liter water per dag kom ik vandaag met groot gemak. Na een uurtje klimmen over weer prachtige rotsen bereiken we een panorama-uitzicht waarin maar liefst vier verschillende ecosystemen zijn te zien. Tot aan alle horizonnen zie ik natuur. Met de vliegen en de muggen valt het gelukkig mee, want daar kan ik al zwetend superslecht tegen. Ik hou me rustig, sta bij iedere gelegenheid in de schaduw en drink voortdurend water. De vliegen kiezen voor de anderen en laten mij met rust.
Terug op de camping loopt er nonchalant een ibis voorbij. Als we gaan eten in de zwembadbistro vliegt er een zwerm vleerhonden over. Frieda smult van een sappig stuk varken, terwijl ik me stort op een heerlijke veganistische curry. Eindelijk een curry die niet heeeeeel heeeeeeet is. Ik heb genoeg hitte gehad voor vandaag en ben voor het eerst blij dat de zon hier vroeg ondergaat. Gewapend met ipad en telefoon (ja, er is hier bereik!) koelen we op het terras bij het zwembad langzaam af. Het is hier fantastisch.
Verstuurd vanaf het zwembad
Maak jouw eigen website met JouwWeb