De cityhopper-boot slingert ons gratis de meanderende rivier af. Het uitzicht op de skyline van Brisbane is fantastisch en het weer geweldig, helaas gaan we de verkeerde kant op. Of liever gezegd, weer de verkeerde kant op, want we namen ook al bus 174 naar verre buitenwijken i.p.v. naar het centrum. Gelukkig merk ik ook nu ruim op tijd dat we niet in de gewenste richting varen, dus blijven we bij het keerpunt zitten. Nu kunnen we lekker lang in de gratis boot zitten. We blijven Hollanders.
We varen langs een eclectisch samenraapsel van gebouwen. Iemand heeft flink zijn best gedaan om de skyline van Londen na te bootsen, er is zelfs een kleine versie van de London Eye. Tussen de moderne wolkenkrabbers staan betonnen appartementcomplexen met Monaco-achtige allure. De verhoogde snelwegen slingeren als linten in de wind tussen de gebouwen door en laten sterk doorschemeren dat de infrastructuur er later bijgeklust is.
Brisbane is in 20 jaar tijd van provinciale stad uitgegroeid tot miljoenenmetropool, maar dat mag onze pret niet drukken. We genieten van eindelijk weer eens een stad. Zodra we onder de 'wereldberoemde' Story bridge doorvaren voel ik hetzelfde ontzagwekkende gevoel als bij de Brooklyn of Manhattan bridge in New York. Een enorme stalen constructie die rust/hangt aan twee pijlers, met zo'n lekkere ouderwetse industriële look and feel. We varen nog wat heen en weer, terwijl we op het bovendek in de zon onze meegebrachte bruine boterhammetjes met kaas opeten. Dan meren we aan op Eagle point, het is tijd om te winkelen. Onder het genot van een kopje koffie boek ik eerst twee kaartjes voor een rugby-wedstrijd voor morgen. Frieda wil al tijden naar een wedstrijd Australian football. Zowel Brisbane als Sydney zijn reeds verschrikkelijk uitgeschakeld in die competitie, met rugby zitten de Brisbane Broncos echter nog vol in de race. Aangezien rugby en Australian football heel erg op elkaar lijken, in mijn ogen....., wil Frieda ook wel naar rugby.
We zijn nu de gelukkige bezitters van twee kaartjes in vak 507 voor de wedstrijd Broncos vs Titans in het Suncorp stadium. Met 50.000 anderen. Voor de gezelligheid zijn we dit keer voor de thuisploeg. Volgens Frieda is rugby hééééél iets anders dan Australian football. Eh? Het gras is groen, er zijn lange palen zonder lat ertussen, de bal is ovaal en de spelers maaien elkaar neer zonder enige vorm van bescherming. Zal wel iets heel subtiels zijn.
We winkelen tevergeefs naar een fleecetrui voor mij en bedenken dan dat het klimaat hier wellicht weinig fleece vereist. Daarnaast ruikt ook Frieda haar fleecevest inmiddels muffig zurig. De tropische vochtigheid stelt hoge eisen aan onze kleding en dikke fleece is wellicht geen handige keuze. Zucht, ik mis het geborgen gevoel van een warme fleecetrui op een koude herfstige dag. Ik stel mijn fleecebehoefte wel uit tot de kou van Nieuw-Zeeland daarom vraagt. Wel loop ik tegen een hardloopbroek aan, precies nu de mijne in kleine witte stukjes elastiek uit elkaar begint te vallen. En ook tegen een outdoor/trainingsbroek die ik absoluut niet nodig heb, maar die gewoon te mooi is om te laten hangen.
Met zaklampje in de hand schijnen we de straat richting het Thaise restaurant stukje voor stukje vrij. Het huis waar onze studio deel van uitmaakt, ligt in de buitenwijk Greenslopes. Rustig, heuvelig en lekker groen, maar zonder stoep wederom en ook zonder uitbundige straatverlichting. De zon gaat steevast om 17:30 uur onder, dus we schijnen wat af hier. Ik heb mezelf bij The Reject shop, een soort Action, getrakteerd op een felgroen, Stienstra-groen, zaklampje. De vorige hangt nog in een tentje op Fraser island.....Veilig verlicht bereiken we Sing's restaurant waar we ontzettend lekker eten voor ontzettend weinig geld.
Dan is het tijd om die leuke Netflix-film af te kijken en wellicht ook om me nog even te verdiepen in de rugby vs ozzie football regels.....
Verstuurd zonder enige kennis van rugby
Maak jouw eigen website met JouwWeb