Het is hier fantastisch. Na dik tien uur diepe slaap worden we uitgerust wakker in ons Eftelinghotel. De zon schijnt op ons ronde bed. Dat klinkt overigens specialer dan het is, want je vecht de hele nacht om het midden. Ik zet de kachel aan terwijl Frieda mandarijntjes pelt voor bij de cocathee. Zachte loungetonen klinken uit ons piepkleine bluetooth speakertje. Zaterdagochtendgevoel voor het eerst in weken. Wat een heerlijke plek is dit.
Vlak voordat de uiterste check-out tijd is bereikt, klim ik nog één keer naar ons torenkamertje met uitzicht op het Titicacameer. Gisteravond dansten we hier samen onder een weergaloze sterrenhemel, zilveren maneschijn op het meer. Het kost ons moeite om de deur achter ons dicht te trekken. Eenmaal in de ‘stad’ vermaken we ons echter prima. Kleurrijke, getekende vrouwen met bolhoeden vullen de straten. De markt is een bonte verzameling gelatinepudding, nep-adidaskleding en vlees. En allerlei souvenirs die we uiteraard niet kunnen laten liggen.
Na een loeihete, want lekker veilige, lasagne als lunch is het tijd. We lopen langzaam richting het meer, we zijn nog niet compleet geacclimatiseerd. Het bemachtigen van een waterfiets bestaat uit het ja zeggen tegen de eerste de beste. Voorzichtig schuifelen we voetje voor voetje over een zeer gammel steigertje. De verhuurder drukt ons nog twee te kleine zwemvesten in de hand en daar gaan we. Ik trappel, Frieda heeft een beetje last van haar knie dus die is kapitein. Nog nooit waterfietste ik op bijna 4000m hoogte dus ik laat ik de voetjes op half tempo rond gaan. Mijn echtgenote zit zoetjes achter het stuur als in een botsautootje. Ze stuurt onze fiets met vaste hand tussen de, voor anker liggende, bootjes door. Wie mij goed kent weet dat ik water spaar. Ik steek mijn hand in het heldere, groenblauwe water, het is koud. Het bijzondere Titicacameer is toegevoegd aan mijn waterverzameling.
Opeens schiet me te binnen dat mijn beste collega me op het hart heeft gedrukt vooral uit te kijken naar de unieke titicacafuut. Hij weet het meeste van vogels van iedereen die ik ken, dus al in Nederland verdiepte ik me in de uiterlijke kenmerken van de fuut die uitsluitend hier voor komt. Ik heb Frieda nog niet gevraagd uit te kijken naar een eend-achtig geval met rood pruikje of er vaart er zo een onder onze neus voorbij. Een tikkeltje onzeker of dit echt een fuut is en geen eend, drijven we wat dichterbij. Vrijwel direct duikt de vogel onder, ik weet het zeker, dit is de fuut in kwestie!
We klotsen nog wat rond over het uitgestrekte meer. Overal om ons heen Titicacafuten die snel onderduiken zodra we binnen een cirkel van zeven meter komen. Als een motorbootje plots blauwe walmen begint te ronken, holt een fuut spetterend over het water. Een komisch gezicht. De robuust uitgevallen meerkoeten zijn minder onder de indruk van onze gigantische, zwaanvormige waterfiets en zwemmen nog net niet onze boot in.
Vanavond om 18 uur hoppen we onze Bolivia hop-on bus weer in op weg naar La Paz. Een hele avond in de bus vraagt om wat lekkers mee dus stappen we nogmaals ons lunchtentje in. Het echtpaar dat hier alle taken vervult voedt ondertussen ook nog twee kinderen op. De oudste zoon van een jaar of acht biedt direct aan Frieda te helpen met een lastig level van candy crush...hij vraagt waar we vandaan komen. Zijn topografische kennis van verre werelddelen doet niet onder voor de mijne op die leeftijd. Als het gezin vertrekt voor de middagboodschappen vragen ze of we de deur dicht willen doen en het tafeltje ervoor willen zetten als we weg gaan. Dit is Bolivia, ik ben er dol op.
Het is tijd om het stoffige, vriendelijke, prachtige Copacabana te verlaten. Op naar de hoogstgelegen hoofdstad ter wereld.
Verstuurd speciaal voor mijn collega
Maak jouw eigen website met JouwWeb