Alles gaat hier met bonnetjes zelfs als je naar de wc gaat krijg je voor die ene Boliviano, die je betaalt, een bonnetje. Niet zomaar een kassabon, nee een kleurig, voorgedrukt, genummerd briefje dat van een blokje wordt afgescheurd. Te mooi om weg te gooien. Vandaag sparen we bonnetjes, want we verkennen het werkelijk prachtige La Paz met het openbaar vervoer. Ik ben dol op het systeem van gekleurde metrolijnen in wereldsteden. Zo denderde ik ondergronds in steden als Londen, Parijs, New York, Montreal en Moskou. Fantastisch, net een pretpark. We starten met de rode lijn, eerst een rood bonnetje scoren dus. Dan in de eerste vrije cabine zo de lucht in….het openbaar vervoer in La Paz bestaat geheel uit kabelbanen in vele kleuren.
De linéa rojo brengt ons naar La Paz El Alto op een hoogte van dik 4000m. Het uitzicht over deze miljoenenstad is adembenemend. Wat een stad! Zo ver het oog reikt zie ik huizen in het dal waar La Paz in ligt verborgen. Eenmaal boven ontvouwt zich nog een enorm stadsdeel op een hoogvlakte omringd door witbesneewde bergtoppen. Met de blauwe lijn zweven we ruim een half uur lang over deze hoogvlakte. Wat een fantastische manier om de stad te verkennen.
Frieda kijkt me een beetje bezorgd aan. De Teleférico is veilig, want van Duitse makelij en vol bewaking. Superschoon en niet onbelangrijk, spot-spot-goedkoop. Ieder ritje klopt ons drie Bolivanos uit de zak, de prijs van een halve liter water, omgerekend nog geen 40 eurocent. Er is één maar….we hebben geen idee waar we uitkomen, want er is nergens een plattegrond van het kabelsysteem. Niet op papier, niet aan de muur. Dus stappen we gewoon in. Reizen is loslaten. Een zin uit de film die onze gids gisteravond in de hopbus draaide klinkt door mijn hoofd: “Ordinary lives make ordinary stories.” (Gewone levens leveren gewone verhalen). Als ik bijzondere verhalen wil moet ik af en toe bijzonder leven.
Dus reizen wij tot het onbekende einde van blauwe kabelbaanlijn in La Paz. Genoeg tijd om bij te kletsen met de Boliviaanse meneer tegenover ons. Hij vraagt ons of we in ons land ook kabelbanen hebben. Nog nieuwsgieriger is hij of wij ook in een democratie wonen. Vol trots vertellen we hem over onze beeldschone Zuid-Amerikaanse koningin. Gerustgesteld door de vriendelijkheid stappen we de toeristloze omgeving van de eindhalte in. Markt, zoete aardappels, bananen, appels, gras, varkenspoten, pepers, gegrilde kip. Voortdurend lopen we gebukt, dit is geen plek voor Europeanen, maar wat is het hier bruisend gezellig. We hebben honger, maar wij kunnen hier niet zomaar alles eten. We vallen voor een glanzende, rode appel die we nog glimmender oppoetsen met water uit de fles. Als je het kunt pellen, schillen of wassen is het goed, leerde ik van de GGD.
De rest van de dag sparen we de overige kleuren, oranje, wit, geel. Paars is nog niet af en bruin is niks aan. Steeds weer een weergaloos uitzicht over deze onverwacht mooie stad. Van iedere vijf bolivianen woont er eentje in hier. Sucre is trouwens de echte hoofdstad, La Paz slechts de plek waar het parlement huist. Nou ja, het hoogste parlement ter wereld dan. Als onze verzameling compleet is trekken we het centrum in. Met een ijsje op een bankje komen we onze gids van vanochtend tegen, in een stad met bijna twee miljoen inwoners….
La Paz is ongewoon bijzonder net als de reis hierheen. Bij het witte anker in Copacabana heet gids Alejandro ons opnieuw hartelijk welkom in de zweetvoetenbus. Met ondergaande zon slingert de hopbus langs het Titicacameer. Na dik anderhalf uur stappen we in het stikdonker uit op een winderige oever. We gaan het meer oversteken, de bus op een platte vrachtschuit, wij in een aparte boot. Als ik de sloepjes zie waarmee we worden overgezet voel ik me even een bootvluchteling. Waarom nu geen zwemvest op dat donkere, ijskoude water en wel op een waterfiets? Bolivia is ondoorgrondelijk. Wij gaan ook nog eens op de achtersteven, buiten dus, want anders zit er schroef niet in het water… Ik kijk omhoog vanonder mijn donscapuchon. Het zuiderkruis, venus, mars en saturnus fonkelen me tegemoet vanuit een twinkelende sterrenhemel.
Zowel de bus als alle passagiers redden het tot de veilige oever. Alejandro zet voor de laatste twee uur een inspirerende film op over een reis die belangrijker is dan de bestemming. Het motto resoneert met het mijne, thuis is waar ik ben. Hij heeft als kado popcorn gekocht voor erbij. Rond 22 uur rijden we in het donker de grootste stad van Bolivia vanaf hoogte binnen. Het plotselinge uitzicht over de miljoenen lichtjes in het dal ontneemt me even mijn adem. Ik poets een stukje van de beslagen busruit schoon en zie voor het eerst in mijn leven La Paz. Wat een reis.
Morgen vliegen we naar Uyuni waar we drie dagen in een jeepje op een onherbergzame zoutvlakte gaan rondrijden. Geen warm water, geen WiFi en naar verluidt is het eten niet best. Dus prachtige verhalen weer. Ik zou het niet anders willen.
Verstuurd zonder behoefte aan een bestemming
Maak jouw eigen website met JouwWeb