30. In het donker

Een beetje gammel zit ik in de jeep te dommelen. 5:45 uur is het, niks te vroeg want ik heb slecht geslapen. Vannacht was het mijn beurt om misselijk te zijn. Geen idee waarom, het eten is hier prima, misschien toch de hoogte van 4300m waarop we slapen. Anyway, ik moet midden in de nacht op een holletje naar de wc. Ook geen ramp, ware het niet dat er na 21 uur geen stroom en dus geen licht is.... Frieda schijnt me liefdevol bij met ons zaklampje. 

We rijden vandaag uren door die prachtige, vreemde woestijn. Langs de ‘weg’ ligt sneeuw dat door de stevige wind in bizarre vormen is geslepen. Al drie dagen lang zie ik de maan en de zon tegelijk aan de hemel. Tegemoetkomende vrachtwagens doen zoveel stof opwaaien dat onze chauffeur even moet afremmen tot hij weer zicht heeft. Gisteren was het rockdag op onze radio, vandaag die fantastische muziek uit onze jeugd. Als ik niet slaap, mijmer ik voor me uit. Nooit eerder zag ik drie dagen lang zo’n adembenemend, onherbergzaam landschap, zelfs niet in Australië. Gisteravond moest nog een zoektocht worden opgezet naar een vermiste jeep met toeristen. Ze komen niet aan in ons ‘hotel’, vandaag blijkt dat hun gids in het donker is verdwaald. De groep heeft net niet buiten in de woestijn hoeven overnachten.

Onze gids heeft niet alleen een goede muzieksmaak, maar rijdt ook superveilig. Op deze hoogvlakte is geen GPS, geen telefoonsignaal en weinig radiobereik. Met vaste hand stuurt Rigo op precies de juiste herkenningspunten af. Zonder verharde wegen of überhaupt wegen is rijden hier veel uitdagender dan de file in Nederland. In de auto zitten is ook wel iets pittiger hier, ik word voortdurend door elkaar geschud wat een gevaarlijke combinatie is met misselijkheid. 

Maar ik breng het er goed vanaf. Goed genoeg om met de rest mee in de heetwaterbron te plonzen. Het is heerlijk warm zo lang je erin blijft zitten. Nooit eerder ging ik op 4600m hoogte in bad. Het doet me goed. Met twaalf eindelijk weer warme voetjes zetten we koers naar een prachtige groene lagune en anders prachtigs. Ik merk dat ik steeds moeilijker de auto uitkom. De snijdende wind en de aanhoudende stofstormen maken dat ik het prachtigs liever vanachter glas bezie. Vandaag is een mijmerdag.

Bij onze laatste stop koopt Frieda een agua-ijsje (waterijsje), met creatief Spaans krijgt ze precies wat ze wil. We sluiten onze tour af op een verharde weg die zo vol gaten zit dat we het grootste deel van de route links moeten rijden. We gaan het prachtigvreemde Bolivia morgen alweer verlaten. Van dit land kon ik me van tevoren helemaal geen voorstelling maken. Alleen dat het arm is en daardoor niet altijd even veilig. Arm is het zeker, maar dat is niet langer het eerste waar ik aan denk. Weergaloze, ongerepte natuur van een omvang die ik nooit eerder zag, dat is zoals ik me Bolivia zal herinneren. 

Terug in Uyuni gaan we zoals vele andere toeristen direct op zoek naar een café met WiFi. Drie dagen zonder ontvangst trek ik overigens prima. Maar mijn verhalen voor me houden kost me meer moeite. Het stroomt in mijn hoofd en eindelijk ook weer in mijn lijf.

Verstuurd met hele stoffige schoenen