32. Het land van Máxima

Ik kus mijn grote rugzak zodra ik hem van de bagageband trek. Zowel wij als al onze spullen zijn veilig en op tijd in Buenos Aires aangekomen. Na een kleine twee uurtjes vliegen over de besneeuwde bergtoppen van het verkreukelde Andesgebergte, gevolgd door veel plat en groen zetten we voor het eerst voet in Argentinië, in het land van Máxima. Terwijl onze taxichauffeur met 100km per uur over onze eerste snelweg in een maand scheurt, vertelt hij hoe erg hij het vindt voor onze koningin dat haar zusje onlangs is overleden. In zijn NL-top 10 staan overigens Marco van Basten en Patrick Kluivert boven de mooiste koningin van de wereld. Voetbal verenigt meer naties dan een koninklijk huwelijk. Maar het is duidelijk dat men er hier trots op is, dat een landgenote een verre, knappe koning aan de haak heeft geslagen. Van Chilenen moet men hier net als in Peru en Bolivia niets hebben. Die praten raar Spaans…..Tot mijn niet ongeringe vreugde is de voertaal hier weer ABS, algemeen beschaafd Spaans. 

We zijn weer in een grote, westerse stad met alle comfort en irritaties die daarbij horen. Hier geen fonkelende sterrenhemel of weergaloze natuur, wel veel gehaast en voor het eerst in 4,5 week sta ik onwennig naast een vervelend kind. Maar na al die tijd in een comfort-vacuüm vallen me me veel dingen op die ik lang voor lief nam. Warm water, altijd elektriciteit, drinken uit de kraan (ook al smaakt het naar chloor), iets van verwarming en wc-papier in de wc. Lekker hard rijden op een verharde weg, ambulances, fietsers, een wasmachine, woontorens, restaurants, café’s, geen oude vrouwen in de kou op straat. Een supermarkt die groter is dan 2x2m, met ruimer assortiment dan water, wc-papier, zoute crackers en koekjes. 

Gustavo, onze AirBnB-host staat ons ‘s avonds op te wachten. Hij heeft onze vlucht gevolgd en weet precies wanneer hij ons kan verwelkomen. Zijn appartement is modern, licht en schoon. Het lijkt ontzettend op de huizen waarin mijn beste vriend altijd woont. Houten parketvloer in visgraatmotief, veel licht, design meubilair, zo’n lamp waarvan je niet weet hoe die aan moet en altijd twee badkamers. Waar hij ook ter wereld neerstrijkt, ik voel me er altijd thuis. Zo ook nu. De WiFi is zo goed dat we voor het eerst deze reis Netflix dus TV kunnen kijken. Met Grace and Frankie, sushi en de kadowijn van Gustavo ploffen we op de bank. Eindelijk thuis.

We slapen een gat in de dag. Frieda tukt nog een paar uurtjes extra, terwijl ik op onderzoek uitga in ons nieuwe onderkomen. Gordijntjes open, verwarming aan en het beste onderdeel, de wasmachine. Ik doorzoek de tassen op alle zoute, stoffige kleding die we hebben, draai wat aan de knoppen en giet er lekker veel groene Ariël bij. Tijdens de brunch wordt onze was schoner gespoeld dan in weken. Tot groot ongenoegen van mijn koffieminnende echtgenote komt uit het koffiezetapparaat echter vies-smerige-jak koffie.

Omdat Ajax vanavond, voor ons dus vanmiddag (weer) speelt gaan we tijdig even luchten. Het is fantastisch weer, zon en een graad of 15. Net lekker zonder jas in de zon. Buenos Aires is fris, hip en licht bruisend, een beetje zoals Berlijn maar dan met meer verkeer. In winkels is men oppervlakkig charmant zoals in New York en een tikkeltje grootstedelijk arrogant, totdat duidelijk is dat we Spaans spreken. Flirtende grapjes en dorpse vriendelijkheid volgen. Er lopen allerlei culturen op straat met uiteenlopende stijlen en lichaamslengtes zodat wij, als we net doen alsof we van hier zijn, eindelijk niet meer uit de toom vallen. Tot onze grote, grote opluchting zijn tekenen van affectie van mensen van gelijk geslacht hier weer licht zichtbaar. Een maand uit respect voor een andere cultuur net doen alsof de liefde van mijn leven, waar ik notabene al bijna tien jaar mee ben getrouwd, gewoon een goede vriendin is, raakt zelfs de grenzen van mijn tolerantie. Geen onvertogen Peruaans of Boliviaans woord overigens als ik erop stond dat we een kamer met tweepersoonsbed kregen, ook al vond men het nog zo vreemd. Maar hier in het land van Máxima voel ik me thuis.

Op zoek naar een supermarkt lopen we tegen een plein vol kledingwinkels aan. Dat is lang geleden. Frieda vindt direct een nieuwe broek die ze nu ook echt nodig heeft, haar beide reisbroeken hebben het begeven. Ook zij kan als het nodig is iets dragen tot het tot op de draad is versleten. Als we de Jumbo op Santa Fe avenida binnenstappen schiet Frieda een hoekje in om terug te komen met een winkelwagentje ter grootte van een mandje. Parmantig wielert ze de hele winkel rond om hem helemaal vol te plempen met fruit, bagels, chips, Argentijnse witte wijn en ingrediënten voor een maaltijdsalade. Want nu we een keukentje hebben zit een eigengemaakte maaltijd, hoewel hier duurder dan uit eten, er ook eindelijk weer in. In de aanbieding scoren we nog een pak espressokoffie van kwaliteit, want wij zijn dames met een plan.

Al in Australië, waar versgezette koffie haast onverkrijgbaar is, leerden wij op creatieve wijze in onze cafeïne-behoefte te voorzien. Uiteindelijk reisden we met een piepklein french-pressje in onze rugzak rond, zodat we altijd sterke, zwarte koffie tot onze beschikking hadden. Na een ruime week op veels te grote hoogte om überhaupt koffie te kunnen verdragen, is onze cafeïne-deficiënte tot dusdanige hoogte gestegen dat geen-koffie-thuis onoverkomelijk is. In diverse huishoudwinkels verkennen we onze koffie-opties. Frieda, een van de beste amateur barista’s, zoekt het woord koffiefilter op in het Spaans. Lekker langzaam met de hand opgieten zoals oma dat altijd deed levert fantastische koffie op waar Argentinië helaas geen weet van heeft. Dus schaffen we twee kleine, bijna gratis zeefjes aan die precies op een kopje passen. Thuis friemel ik één papieren filter om tot twee passende filtertjes die ons met Frieda’s opgiettalent twee ontzettend lekkere kopjes koffie opleveren. Reizen maakt inventief. 

In het keukentje compileer ik een maaltijdsalade zoals thuis in elkaar. Peper is nergens te vinden dus spreken we onze voorraad vliegtuig-zout-en-peper aan. Wie wat bewaart die heeft wat. We smullen ieder twee volle borden vol sla, avocado, ei, tomaten, olijven, tonijn en maïs op. De witte wijn smaakt fantastisch. Ik hoop dat Máxima haar moederland niet al te erg mist.

Verstuurd met schone was