34. De boekenwinkel

Ik drink thee in de op één na mooiste boekenwinkel van de wereld, El Ateneo grand splendid. Gevestigd in een oud barok theater met een enorme collectie leesvoer. Wie mij goed kent weet dat ik dol ben op boeken of liever gezegd, op taal, maar daar staan ze vol mee natuurlijk. Als een vis in het water wandel ik door deze heilige tempel der woorden. Gedreven door een voorliefde voor het geschrevene die ik deelde met mijn lieve tante Thea. 

Met tante Thea kon je geen boekenwinkel voorbij lopen. Altijd bleven we, soms tot grote ergernis van anderen, minstens twee uur binnen en nooit kwamen we zonder boek naar buiten. Thuis zakten de murenbedekkende boekenkasten nog net niet door de vloer. Tante Thea was verrukt van lezen, net als ik. Dus toen ze ging werken in De Grootste Boekenwinkel van Nederland was er geen trotser nichtje dan ik. El Ateneo zette ik daarom al eerder op mijn lijstje. Zonder wensen geen dromen 

Het duurde vandaag even voor het universum aan ons onthulde wat onze bestemming moest worden. Wegens plotseling opkomend kado-idee voor mijn vader reizen we in niet nader te noemen, geheime richting om veel eerder dan gedacht het kado al te treffen. Omdat het precies volgens schema begint te regenen besluiten we een lange busrit naar het centrum te maken. Na een eerste rit in de verkeerde richting…….rijden we dik een half uur door regenachtig Buenos Aires. Zonder speciaal doel, we zijn beiden dol op rondzwerven. Tot ik in een flits het prachtige El Ateneo zie. Geen idee dat het hier zat, maar we springen spontaan uit lijn 152.

Op de balkonnetjes, in de gangpaden en zelfs in de rij voor de kassa staan mensen te lezen, achter de coulissen kan je eten en het plafond is nog altijd prachtig beschilderd. We blijven lang binnen, ik wil niet nog niet weg. Voorzichtig probeer ik Harry Potter in het Spaans, dat gaat verrassend veel beter dan ik dacht. Ik zwerf langs lange rijen boekenkasten, mijn hand uitgestoken om contact te maken alle wijsheid die erin opgeslagen ligt. Frieda maakt foto’s van me, dit is mijn stadion. Na twee keer plassen moeten we echt gaan.

We shoppen de rest van de middag in het oude centrum. Als de zon eindelijk gaat schijnen zakt hij met fantastische lichtval achter de antieke, hoge panden. Het voelt als een lente-avond als het verkeer van Buenos Aires helemaal vastloopt in de spits. Niet te doen hier, lopen, bus, metro, auto, alles zit elkaar in de weg. Behalve wij. Met soep voor in de magnetron en nog een halve fles wijn koud, ploffen we op de bank. Ik heb opeens zin om te lezen….

Geschreven in liefdevolle herinnering aan tante Thea