33. Heimwee

Het is 7:15 uur in de ochtend. Ik bevind me in de Greyhoundbus naar Rainbow beach met een uitgetelde Frieda naast me. Ondanks het vroege tijdstip schijnt de zon fel vanuit een strak blauwe hemel en kleurt de natuur fris groen. De damp slaat van het water en de weilanden. Even waan ik me in het bos op de Wageningse berg in de vroege lente.

Wishful thinking, want je ziet altijd waar het hart vol van is. En ik heb sinds gisteren een pietsie heimwee. Niet echt naar huis ofzo, maar meer naar de dingen van thuis. Senseo, water dat niet naar chloor, stof of beiden smaakt, een bruine boterham. Met de mensen die me lief zijn kan ik kletsen, met het Nederlandse drinkwater niet dus mis ik dat. Het aller, allermeest mis ik mijn fiets of liever gezegd een omgeving waarin wordt gefietst. En gelopen.

Het begon zo, we gingen de Paperbark forest boardwalk lopen. Dat is een 'hike' waarvan de naam langer is dat de wandeling zelf. Een goede 400 m .....prachtige meters, maar over ruim voordat je moet plassen. Het startpunt van de wandeling ligt 3 km van Agnes water af. Een heen en weertje te voet inclusief de 'hike' zelf, levert een heerlijke afstand op voor een middagwandelingetje. Maar wat doen ozzies hier? Die pakken dus de pickup-truuk en scheuren met 80 km per uur, weliswaar ruim om ons heen, om hun wandeling te starten. En wij stoeploos door de berm struinen. Opeens voelde ik me niet meer zo thuis. De mensen van het motel vragen steeds vriendelijk wat we hebben gedaan die dag en kijken ons meewarig aan als we vertellen over onze wandeling. We moeten vast heel arm zijn dat we geen auto hebben. Ik mis de aanblik van moeders met kinderen voor en achter op de fiets en van bejaarden die met rollator door het Rosariumpark naar de AH rollen.

Het is de plek. Agnes water is een hele leuke badplaats, maar trekt precies die mensen aan waar ik me in Nederland ook niet bij thuis voel. Mensen van die van veel vlees houden en van grote auto's en van boodschappen in grijze plastic zakjes van de supermarkt. Mensen die ruim in de slappe was zitten en denken dat ik wel heel arm moet zijn, dat ik iedere dag op en neer naar mijn werk moet fietsen. Of er niemand is die me kan brengen als het regent, vragen ze dan bezorgd. Lief bedoeld. Van die mensen krijg ik ook altijd heimwee. Met een reis naar de andere kant van de wereld ontloop ik dat redelijk, maar net niet helemaal.

Dus Frieda en ik houden al lopend, zelf kokend en canasta spelend onze eigen enclave van eenvoud in Agnes water in stand. Op parkeerplaats 9, de enige autovrije parkeerplek in het dorp. Hoewel ik Frieda de beginselen van canasta net heb bijgebracht, verslaat ze mij ook met dit spel direct genadeloos. Misschien patience maar eens proberen....

Ray, onze chauffeur, stopt voor het ontbijt in Apple creek, een benzinestation naast de snelweg. Ray is heel aardig en gunt ons maar liefst 40 minuten pauze zodat we dit keer wel een kopje, lees emmertje, koffie op kunnen drinken. Ik verras Frieda met een pakje shortbreadkoekjes, dat ik nog heb bewaard uit het motel in Rockhampton. Geluk zit hem ook hier in kleine dingen. Zo'n lange busreis geeft voldoende gelegenheid voor het overdenken van mijn leven. Morgen ben ik voor de 43ste keer jarig én start het nieuwe schooljaar. Hoewel ik nog lang geen genoeg heb van het reizen had ik het niet erg gevonden om mijn leerlingen weer te zien. Dat komt later wel, wat in het vat zit verzuurt niet. Eerst een jaar ouder worden.

Klem tussen twee wereldhelften heb ik besloten dat ik jarig ben vanaf 16 uur Nederlandse tijd, het is hier dan netjes middernacht, tot middernacht in Nederland, het is hier dan 8 uur 's ochtends. Dan leek me het beste en makkelijkst voor iedereen. Bovendien ben ik dan 32 uur jarig en dat is wat mij betreft ook geen probleem.

In Rainbow beach halen we direct blikjes bier om mee te nemen op onze trip naar Fraser island. Glas mag niet mee dus ditmaal een bierverjaardag. Rainbow beach is een gezellige badplaats met een fantastisch strand met meerdere kleuren zand. Maar de oceaan is weer het indrukwekkendst, ik loop er ver in en voel het warme water om mijn voeten en kuiten spoelen. Grote golven komen imponerend op me af, ik hol snel terug naar het strand. In deze zee geen gevaarlijke dieren dus pootjebaden kan, zwemmen is nog steeds te gevaarlijk vanwege de sterke stroming.

We slapen in Debbie's place, een motel dat wordt gerund door....Debbie, een hyperactieve, gastvrije, onafhankelijke vrouw. Onze kamer is brandschoon, gezellig en ruim, de tuin is prachtig vol met palmen en gezellige zitjes. Ze heeft zelfs een grote collectie DVD's te leen. We voelen ons direct thuis. Vlak voor zonsondergang trommelt ze ons van het terras af en sommeert ons richting haar pickuptruck. Zodra de stofzuiger op de achterbank opzij is geschoven, stappen we in. Na een uiterst wilde, korte rit stopt ze de auto, wijst ons een pad dat het bos in leidt en zet ons uit de auto met de opdracht de pas erin te houden, anders missen we het. Wat we precies missen is ons niet helemaal duidelijk, dus voor de zekerheid lopen we flink door. Er is iets met een zonsondergang, maar Debbie praat erg snel dus we volgen haar aanwijzingen maar gewoon.

Dan opent het bos zich in een enorme zandverstuiving, groter dan ik ooit heb gezien. Links zie ik de oceaan en in een gigantisch gat in de duinen ligt de zandvlakte van links naar zover ik rechts kan kijken. En precies daar aan die rechterkant gaat de zon op dat moment onder. Een buitenaards gezicht. We lopen samen de vlakte op, onze schaduwen tientallen meters lang en zien met onze rug naar de oceaan de zon langzaam achter de horizon zakken.

Frieda zet koffie voor me en ik mag Catwoman kijken met Halle Berry, want ik ben bijna jarig. Ik voel me weer thuis.

Verstuurd nu we nog bereik hebben