Om 7:20 uur rijd ik de tweede volgauto, gevuld met vrolijke Duitse meiden en ons, vaardig het kamp uit. Vandaag rijden we 150 km en zijn we de hele dag op pad. Ik heb mijn badpak al aan en zit ongewassen met piekhaar achter het stuur. Basic blijkt ook uiterst bevrijdend, met slechts 80 liter water in de gezamenlijke watertank en douchen in een tentje slaat iedereen graag de douche over. We springen straks wel in een of ander stroompje.
Rijden hier is heel uitdagend, zodat mijn zelfvertrouwen groeit als ik ons los weet te rijden uit een diepe kuil waar we even in vastzitten. We rijden langs een groot scheepswrak dat bijna 100 jaar op dit strand ligt te roesten en stoppen pas als we bijna de noordpunt van het eiland hebben bereikt. Daar liggen de champagnebaden, waar geen champagne inzit, maar zeewater. Ze liggen echter prachtig met uitzicht op de beukende golven.
Dan gaan we naar Indian head waar we, na het beklimmen van een rotspartij van 70 meter hoog, een wijds uitzicht over de oceaan hebben. Daar zien we ze, walvissen. Eerst wat fonteintjes in de verte, dan wat vinnen en staarten dichterbij en net als we weg willen gaan, springt er een omhoog. Een groepje van twee grote en één kleine bultrug zwemt minutenlang aan de oppervlakte voorbij. Vlakbij zodat ik ze zelfs onder water kan zien. Ze steken hun vin in de lucht, draaien rondjes om hun as, spuiten water en steken hun staart boven het water uit. Ademloos, met tranen in mijn ogen aanschouw ik het traag zwemmende groepje. Ik kan er geen afscheid van nemen nu ik eindelijk zo dichtbij ben, maar het is tijd om te gaan. Als ik nog even omkijk zwaait een van hen naar me, ik zwaai terug.
Na een kort bezoek aan het verroeste scheepswrak bereiken we Eli creek. Een helder stroompje water waar we op kunnen 'raften', lees drijven op een zwembandje. Geweldig, net een tropisch zwemparadijs, na een paar keer heen en weer ben ik koud genoeg om eruit gaan. Zand overal! In een dappere poging doe ik mijn kleding aan, maar zodra ik achter het stuur kruip schuurt het zand op plekken waar zand niet hoort te komen. Terug in ons kamp probeer ik toch de douche maar uit en hang mijn kleding over de omheining. Het koude straaltje water wast het zand dankbaar weg, als ik omhoog kijk zie ik blauwe lucht. In de open lucht kleed ik me verfrist aan, weer dat bevrijdende gevoel.
Nu we elkaar goed kennen en allemaal 7 kleuren hebben ... terwijl we in de jeeps door het zachte zand stuurden, zit de sfeer er pas echt goed in. De kaarten komen op tafel, chips, bier en wijn erbij en opzwepende muziek uit mijn jeugd. Met een flutje bereik voor ongeveer 30 seconden trillen er whatsapp-berichten mijn telefoon binnen. Meer felicitaties en een paar videoberichten van mijn leerlingen, die ik helaas niet kan openen met steeds wegvallend bereik. Clint bouwt een groot, zelfgemaakt jenga-spel op, met voornamelijk drankgerelateerde opdrachten erop. Ik doe een rondje mee voor de gezelligheid, maar hier ben ik echt te oud en vooral veel te wijs voor. Toch lig ik in een deuk om de anderen. Het is heel erg gezellig.
Voor de tweede en laatste maal kruipen we in ons opgewaardeerde kampeerslaapkamertje. Grote stok voor de tent, schoenen binnen, dingo's kauwen graag op leer. Weer red ik het niet tot zonsopgang en schichtig lopen we stevig gearmd snel naar het veilige hek. We zien geen dingo's, maar ik voel me begluurd en weet zeker dat ze vlakbij zijn. Met een vluchtige blik op de hemel neem ik de lichtjes mee voor in mijn dromen.
Geschreven midden in de gezelligheid
Maak jouw eigen website met JouwWeb