Lieve ouderen van Nederland,

Iedere dag staat er wel zo’n berichtje tussen. In het weekend iets vaker dan door de week, maar vrijwel dagelijks is het raak. Dat de politie een illegaal samenzijn met doorgaans enkele tientallen feestgangers daadkrachtig heeft opgespoord, opgebroken en bekeurd. Top, de rest van Nederland zit tenslotte ook niet op de bank, omdat ze niet van gezelligheid houdt. Fijn dat er over onze omgangsregels wordt gewaakt.

Ik kan me die tijd nog goed herinneren. Het is zeker 30 jaar geleden, ik was nog geen 50. We hadden er al een heel jaar opzitten, met zijn allen. Thuis, online, op afstand, bezorgd om onze kwetsbare geliefden, onze inkomsten, ons levensplezier, de wereld, de tegenvallende vaccinatieleveringen. Met lede ogen keken we op naar de maanden die ons nog scheidden van die vurig gewenste bewegingsvrijheid. Gek, ik heb er al lang niet meer aan gedacht. 

Liggend op haar rug op de slee, zingt ze zachtjes een liedje. Ik zet het tweede rondje bos in met de blauwe gloed van de zakkende zon om ons heen. Precies op het moment dat de dagvogels stil vallen en de nachtvogels nog te schor zijn voor geluid, trek ik zwijgend de slee door de diepe sneeuw. Ik luister naar het kraken van de sneeuw onder mijn voeten, naar die vreemde stilte, naar haar zachte melodie. De buizerd vliegt met een paar trage vleugelslagen kalm over ons heen. Hijgend trek ik de slee naar rechts voor nog een rondje om dit bijzondere moment zoveel mogelijk te rekken. Voor haar en voor mij. Samen schrijven we zonder te spreken een wintersprookje.

“Jij maakt altijd tijd voor mij hè?”, zegt ze terloops trappelend op haar roze fietsje. Ik hijg, tot op het hart geraakt, een diepe teug ijskoude ochtendlucht in. We zijn samen onderweg naar de enige plek die nu nog speelgoed verkoopt, het Kruidvat. Zij op haar fiets, ik hardlopend. Mijn mobiel en mondkapje in een klein rugzakje op haar rug. Ook vandaag staan we elkaar bij. Zij aan zij.

Aandachtig tuurt ze naar haar telraampje. Met haar wijsvinger veegt ze de kraaltjes al tellend weg. “Vijf”, concludeert ze kalm en zelfverzekerd. “Om vier uur stappen er vijf mensen uit de bus.” Zwaar onder de indruk kijk ik naar het kleine vakje op mijn computerscherm van waaruit mijn oogappeltje me vol verwachting aankijkt. Trots glimt ze als ze mijn goedkeurende blik ontwaart. Deze heeft ze helemaal zelf opgelost.

Nu het einde in zicht is en de valreep nabij, leek het me wenselijk om er wat van vast te leggen. Qua reflectie dus. Om op zijn minst de belangrijkste punten overzichtelijk samen te vatten zo met de eindstreep op het vizier. Want voor we het weten is het over, die hele coronacrisis. En hoewel pessimisten ons garanderen dat we de nasleep nog jaren met ons meedragen, weet je dat maar nooit. Dus om te voorkomen dat straks niemand meer weet hoe we die puree, waarin we zo glorieus zijn geraakt, moeten reproduceren, hierbij Het Recept.

Mijn nichtje hinkt op één been in het donker over het tuinpad naar huis. Haar rechterschoentje staat, samen met een appel, een bakje water, een stukje speculaas en een tekening, bij de open haard van opa en oma. Met haar sintkleurplaat nog in de hand geklemd, rent ze naar de TV. Ze is nog net op tijd voor het journaal. Het sinterklaasjournaal.

Zodra we wakker worden, nemen we ons plan nog even door. Ik check eventuele vertragingen op het spoor, terwijl Frieda nagaat of onze vlucht volgens planning vertrekt. Water opdrinken voor de security, hoezen om de grote rugzakken heen, tandenborstels in de handbagage, we zijn straks immers meer dan een etmaal onderweg. Ik heb zelfs aan plakband gedacht zodat het losse koord van onze rugzakhoezen dit keer niet vast komt te zitten in de bagageband. We kijken elkaar aan. Ik ben blij dat we er de humor ook nog van in kunnen zien, want vandaag zouden we voor twee maanden naar Australië vertrekken. Als….

Ik was zo druk bezig medelijden te tonen voor wie zijn verjaardagsfeest midden in de coronacrisis moest vieren dat ik het bijna vergat. Dat mijn geboortefeest er ook in valt. Volop empathie voor wie zijn partijtje onder zulke restricties moest vieren dat de fut er bij voorbaat al uit was. Echt. En diep onbegrip voor wie hossend de regels aan de laars lapt, omdat één feestje toch moet kunnen. Echt.

“Asfalt!”, roep ik met uitbundig enthousiasme. Nederig kniel ik om het warme wegdek te begroeten. Mijn nichtje strijkt haar door de wind verfomfaaide blonde haar achter haar linker oortje en kijkt me meewarig aan. Uit haar glazige blik leid ik af dat ze niet begrijpt wat er zo heerlijk is aan weer een ‘gewone’ weg na ons hobbelige zandavontuur van daarnet. Het is altijd even zoeken, maar toch weer gelukt. Om te verdwalen. 

Of het goed met ons gaat, informeert ze betrokken. Deze tijd is immers voor niemand makkelijk. Ik weet eerlijk gezegd niet meer zo goed wie ze is. Dat heb ik wel vaker, gezicht of naam ontbreken me dan. Maar vreemd genoeg herinner ik me nog feilloos dat ik haar heel aardig vond en als ik met vaste hand haar caravan aan wijs, glimt ze vol trots. Ze vindt het leuk dat we weer terug zijn. Op de camping.